Tag: w obronie kobiet

Demonstracje w obronie praw kobiet

W 102. rocznicę uzyskania przez kobiety praw wyborczych, 28 listopada w kilkudziesięciu miastach odbyły się kolejne demonstracje antyrządowe Strajku Kobiet z aktywnym udziałem członków KPP.

Największy marsz miał miejsce w Warszawie. Uczestniczyła w nim także grupa członków i sympatyków KPP pod partyjnym sztandarem. Wielotysięczna demonstracja rozpoczęła się w centrum stolicy, na Rondzie Dmowskiego, symbolicznie przemianowanym na Rondo Praw Kobiet.

Podczas przemarszu policja kilkakrotnie próbowała zablokować drogę manifestantom rozstawiając kordony funkcjonariuszy z tarczami, a także rozdzielać tłum na mniejsze grupy, które następnie były otaczane i legitymowane. Manifestanci przeszli przez centrum miasta mijając kilka kordonów. Pod koniec demonstracji, gdy zebrani zamierzali się rozejść, marsz ponownie został zablokowany i otoczony przez policję. Część demonstrantów wydostała się z okrążenia bocznymi ulicami, wielu zostało wylegitymowanych. Policja zatrzymała jedną osobę. Po zakończeniu głównego przemarszu część demonstrantów zablokowała Trasę Łazienkowską, jedną z głównych arterii komunikacyjnych Warszawy.

Podobnie jak podczas poprzednich protestów funkcjonariusze największą determinacją wykazywali się zatrzymując i legitymując małe grupy demonstrantów, a nawet pojedyncze osoby.

Europarlamentarzyści KKE potępiają zakaz aborcji w Polsce

Reprezentanci Komunistycznej Partii Grecji w Parlamencie Europejskim potępili oburzającą decyzję polskiego Trybunału Konstytucyjnego zakazującą aborcji oraz za pośrednictwem eurodeputowanego Kostasa Papadakisa zadali Komisji Europejskiej pytanie w tej sprawie.

Niedawno polski Trybunał Konstytucyjny wydał godną potępienia i reakcyjną decyzję, w której uznaje aborcję ze względu na anatomiczne wady płodu za niezgodną z konstytucją. W praktyce jest to równoznaczne z zakazaniem większości dotąd legalnych aborcji w Polsce. W odpowiedzi na to od wielu dni trwają protesty, które skłoniły rząd do tymczasowego niepublikowania wyroku.

Do czasu decyzji trybunału, co również jest nie do zaakceptowania, aborcja była w Polsce legalna jedynie gdy ciąża stanowiła zagrożenie dla matki, płód był obciążony ciężką, nieuleczalną wadą oraz gdy ciąża była wynikiem gwałtu. Długotrwałe reakcyjne dążenie polskich władz do zakazu aborcji pcha kobiety ku aborcjom nielegalnym, zagrażającym zdrowiu, oznacza dalszą komercjalizację służby zdrowia, a także wzmacnia głęboko reakcyjne oraz anachroniczne postrzeganie roli kobiety w społeczeństwie.

W efekcie polskie władze nie tylko promują te reakcyjne działania, ale wraz z 31 krajami, w tym USA, podpisały haniebną deklarację antyaborcyjną. Jest to kolejny cios w prawa młodych kobiet, które zostały pozbawione możliwości bezpiecznej, dostępnej i darmowej aborcji, przeprowadzonej w publicznych placówkach. Jednocześnie władze oraz organy naukowe wykazują kompletny brak wiedzy o skutkach i konsekwencjach takiego stanu.

Wyrywkowe przywoływanie Polski do „respektowania rządów prawa i praw człowieka” przez UE, pod tym pretekstem uruchamia nowe reakcyjne mechanizmy UE, kosztem ludu, którego dotyczy.

Decyzja ta nie jest bez związku z barbarzyńską polityką komercjalizacji opieki zdrowotnej przez UE i rządy państw członkowskich. Bez względu na zróżnicowane opinie na temat aborcji, ich wspólnym mianownikiem jest postrzeganie zdrowia reprodukcyjnego kobiet jako pola do inwestycji, bez gwarantowania wszystkim kobietom bezwarunkowego dostępu do opieki medycznej.

Polska jest więc przykładem dostosowania prawa i wprowadzania antyspołecznych wytycznych UE, które oznaczają degradację praw kobiet, a także w ogóle praw pracowniczych, wspieranie grup biznesowych, antykomunistyczną kryminalizację mówienia o osiągnięciach socjalizmu, wśród których to osiągnięć położono podwaliny pod równość kobiet i mężczyzn we wszystkich aspektach życia społecznego.

W oparciu o powyższe eurodeputowany KKE zadał Komisji Europejskiej następujące pytanie:

Jak Komisja Europejska zamierza zagwarantować prawnie, wbrew zakazom i restrykcjom w sprawie aborcji, dostęp do publicznego i darmowego systemu opieki zdrowotnej, zapewniającego nie tylko usługi aborcyjne, ale także z zakresu edukacji seksualnej, planowania rodziny, ochrony rodzicielskiej, medycznego wsparcia dla reprodukcji, ciąży oraz narodzin?

Tysiące demonstrantów na ulicach Warszawy w obronie praw kobiet

18 listopada po raz kolejny tysiące demonstrantów wyszły na ulice Warszawy w ramach Strajku Kobiet. Ogromną brutalnością wykazała się policja, która zaatakowała pokojowo protestujący tłum i testowała nowe sposoby przeprowadzania prowokacji przez nieumundurowanych funkcjonariuszy.

Na wezwanie Ogólnopolskiego Strajku Kobiet do udziału w blokadzie sejmu odpowiedziały różne środowiska. W proteście uczestniczyła także grupa członków i sympatyków KPP z czerwonymi sztandarami. Gmach parlamentu został otoczony przez znaczne siły policji, które zablokowały do niego dostęp. Wobec tego zgromadzeni w kilku miejscach demonstranci rozpoczęli przemarsz ulicami Warszawy. Licząca kilkaset osób grupa została zablokowana przez policję. Działanie to nosiło znamiona prowokacji, ponieważ demonstrantów bez powodu otoczono kordonami i na początku wzywano do rozejścia się, aby później blokować im przejście. Ci sami funkcjonariusze, którzy twierdzili początkowo, że wszyscy uczestnicy protestu, mają zostać wylegitymowani, później zaczęli przepuszczać wszystkich w małych grupach.

Do głównych policyjnych prowokacji doszło przed siedzibą państwowej telewizji TVP Info w momencie, gdy demonstranci zaczynali się już rozchodzić. Zebrani zostali zaatakowani gazem pieprzowym przez nieumundurowanych funkcjonariuszy. Dokonali oni napaści na kilka kobiet, a gdy tłum zaczął się bronić wyciągnęli pałki teleskopowe. Prowokatorzy, po założeniu opasek „policja”, ukryli się za tarczami oddziałów prewencji. Jest to sposób działania, który można było zaobserwować na przykład we Francji, podczas protestów ruchu Żółtych Kamizelek. Założenie opaski „policja” nie czyni z napastnika policjanta, który powinien mieć identyfikator. Tajne formacje policji nie powinny być w demokratycznych krajach używane do tłumienia demonstracji.

Kilkanaście osób zostało zatrzymanych, a kilkadziesiąt poszkodowanych. Brutalność policji rośni po tym gdy politycy Prawa i Sprawiedliwości zaczęli skarżyć się na jej „zbytnią pobłażliwość” podczas największych protestów strajku kobiet. Działania te obrócą się jednak przeciwko obecnemu rządowi. Jak nigdy wcześniej potrzebna jest mobilizacja, aby pokazać, że społeczeństwo nie da się zastraszyć.

Zastraszanie protestujących przez siły policyjne

Od kilku dni narastają policyjne represje wobec ludzi protestujących przeciwko rządowi. Ich celem jest zastraszenie wychodzących na ulice w obronie swoich praw. Nie ma wątpliwości, że rząd chce ograniczyć wolność wypowiedzi oraz zgromadzeń. Używa do tego coraz większych sił policyjnych.

Celem represji stali się przede wszystkim uczestnicy mniejszych zgromadzeń. W piątek 6 listopada w Warszawie policja wylegitymowała wielu uczestników protestu przygotowanego przez młodzież przed Pałacem Kultury i Nauki. Rozbite zostało zgromadzenie odbywające się w Lublinie. W Oławie funkcjonariusze próbowali zmusić organizatorki demonstracji do złożenia oświadczenia, że ją odwołują.

9 listopada, gdy kilkuset demonstrantów domagało się dymisji ministra edukacji Przemysława Czarnka, policjanci znów legitymowali protestujących i użyli przeciwko nim siły. Skutkiem tak intensywnego legitymowania będzie kierowanie do sądów wniosków o ukaranie za udział w nielegalnych zgromadzeniach. Rządzący PiS, wykorzystując pretekst zagrożenia epidemią, wprowadza antyspołeczne zmiany w prawie i obsadza stanowiska skrajnymi konserwatystami, a nawet religijnymi fundamentalistami jak obecny minister edukacji i nauki.

Proces niszczenia praw obywatelskich oraz wolności wypowiedzi spowoduje trwałe i daleko idące negatywne skutki. W tej sytuacji obywatele mają prawo protestować przeciwko odbieraniu im praw. Dlatego KPP popiera protesty oraz bierze w nich aktywny udział.

KPP na proteście przeciwko całkowitemu zakazowi aborcji

30 października w Warszawie ponad 100 tysięcy osób, w większości kobiet, wyszło na ulice, aby wyrazić sprzeciw wobec niemal całkowitego zakazu aborcji, wynikającego z wyroku tak zwanego Trybunału Konstytucyjnego.

Trwająca ponad 5 godzin demonstracja była największą od dziesięcioleci. Jej uczestniczy zbierali się w kilku miejscach, a następnie ruszyli do centrum, łącząc się w jedno zgromadzenie. Wielokilometrowy marsz przeszedł głównymi ulicami miasta, z Centrum na Żoliborz, pod dom prezesa PiS i wicepremiera Jarosława Kaczyńskiego. Przed jego domem przemarsz został zablokowany przez zmasowane siły policji.

W demonstracji uczestniczył też kilkusetosobowy blok tworzony przez grupy lewicowe. Nie zabrakło działaczy i działaczek KPP z czerwonymi sztandarami. Przypominaliśmy, że zakaz aborcji ma również klasowe oblicze – uderzy przede wszystkim w kobiety z klasy pracującej, których nie stać na skorzystanie z podziemia aborcyjnego.

Wśród demonstrujących dominowały hasła ludowego oburzenia, zwłaszcza pod adresem PiS, Konfederacji, Trybunału Konstytucyjnego i Ordo Iuris. Domagano się dymisji reakcyjnego rządu. Symbole strajku kobiet pojawiły się m.in. na Pałacu Kultury i Nauki, wielu budynkach przy trasie przemarszu, a także na żurawiu budowlanym w centrum miasta. Demonstrujący spotykali się z licznymi wyrazami poparcia ze strony mieszkańców, którzy wywieszali transparenty z okien i balkonów, a w kilku miejscach puszczali z okien muzykę z antyrządowym tekstem. Demonstracje zabezpieczali ratownicy medyczni, nagradzani przez tłum brawami.

W kilku miejscach tłum zaatakowały grupy neofaszystów, rzucających w kobiety i dzieci oraz osoby starsze racami. Napastnicy uciekli, gdy pojawiła się zorganizowana ochrona demonstracji. Policja interweniowała dopiero gdy bojówkarze zostali odpędzeni. Nie udała się także prowokacja szykowana przez tak zwanych „obrońców kościołów”. Wbrew ich oczekiwaniom tłum nie zainteresował się tymi obiektami i nie zamierzał ich atakować.

Demonstracje w obronie praw kobiet odbyły się tez w innych miastach. Największa we Wrocławiu zgromadziła wiele tysięcy osób. Planowane są kolejne protesty.

Fala ogólnopolskich protestów w obronie praw i wolności kobiet

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego uznający za niezgodną z konstytucją aborcję nieuleczalnie chorych płodów, wywołał ogólnokrajowe oburzenie i falę protestów, która przeraziła władzę.

Od 22 października na ulice polskich miast, pomimo zakazów oraz pandemii, wychodzą tysiące ludzi. Protest nabiera dynamiki, a sytuacja staje się przełomowa. Tak liczne demonstracje odbywają się nie tylko w dużych miastach, gdzie opór wobec narzucania klerykalnej moralności zawsze był silny, ale również w mniejszych ośrodkach. Odbyło się kilkaset zgromadzeń, blokad, marszów, w tym w miastach i miasteczkach uważanych za bastiony PiSu. Uczestniczyli w nich najczęściej młodzi ludzie, nie mający dotąd doświadczenia w podobnych działaniach, ani sprecyzowanych poglądów politycznych. Jest to dla nich przyspieszony kurs obywatelskiego nieposłuszeństwa. Hasło „to jest wojna”, przyjęte jako jedno z głównych podczas społecznej mobilizacji, dowodzi iż nie brakuje jej radykalizmu. Rzeczywistość przerosła nawet oczekiwania wielu środowisk lewicy społecznej.

Po raz pierwszy upadają dotychczasowe zasady etykiety, nakazujące demonstrować godnie, spokojnie i legalnie. Zgromadzenia są nielegalne, ponieważ władza wykorzystała do wprowadzenia kontrowersyjnych zmian okres pandemii. Przed policyjną interwencją broni demonstrujących ich liczebność, a także wzajemna solidarność. Pojawiają się radykalne, często nawet niecenzuralne hasła, adekwatne do sytuacji. W tym momencie widać podział między autentycznie oburzonymi, którym one nie przeszkadzają, a liberalnymi politykami usiłującymi budować swój wizerunek, a na protestach zbijać jedynie kapitał polityczny.

Runęło też tabu nakazujące szacunek do instytucji kościoła katolickiego. Skandale pedofilskie, zadufanie hierarchów, a także ich entuzjastyczne wypowiedzi po wyroku tak zwanego Trybunału Konstytucyjnego, dolały oliwy do ognia. W wielu kościołach zostały przerwane msze.

Demonstranci wkroczyli między innymi do katedry poznańskiej, po tym gdy dzień wcześniej biskup poznański chwalił dążenie do całkowitego zakazu aborcji. Na murach licznych świątyń pojawiły się antyrządowe i antyklerykalne hasła. Liberalni, kapitalistyczni politycy uznali to za akt wandalizmu, jednak w rzeczywistości były one wyrazem radykalnego, bezkompromisowego sprzeciwu wobec klerykalizmu. Uderzono w oderwanych od rzeczywistości, politykujących księży wspierających władze. W Szczecinku tłum młodych ludzi bezpośrednio wykrzyczał hasła jednemu z lokalnych proboszczów. Taki zwrot sytuacji jest zdecydowanie pozytywny. Młodzi ludzie odwracają się od kościelnego zabobonu.

Po raz pierwszy tak wiele protestów miało radykalny charakter. Zarówno w większych jak i mniejszych miastach odbyły się blokady dróg, a także akcje pod biurami poselskimi parlamentarzystów PiS. Politycy partii rządzącej odczuli bezpośrednio społeczny gniew. Członkini tak zwanego Trybunału Konstytucyjnego, Krystyna Pawłowicz oświadczyła, że boi się demonstrantów. Tak powinien wyglądać radykalny protest. Za antyspołeczne i antyludzkie decyzje odpowiadają konkretni ludzie. Należy uczyć ich, że działania te mają swoje konsekwencje. Do tego nie wystarczy pisanie petycji, a także toczenie akademickich debat oraz udział w konsultacjach społecznych. Na pewnym etapie niezbędne jest pokazanie gniewu ulicy.

Powołane przez prawicę bojówki, mające „bronić kościołów”, okazały się skuteczne w szarpaniu emerytek, lecz zupełnie bezradne wobec tysięcy demonstrantów. Chroniły się przed pobiciem za plecami policyjnych oddziałów prewencji. Liderzy faszyzujących grup wysyłali z kolei dramatyczne komunikaty o tym jak „zostali zaatakowani”.

W protestach uczestniczy też radykalna lewica. Widoczne są czerwone sztandary. To istotne aby stanąć po stronie wszystkich, którzy wychodzą dziś na ulice. Liberałowie nie zagwarantują ochrony ich praw. Dla nich liczy się jedynie strategia wyborcza. Nie przejmują się także losem rodzin chorych, niepełnosprawnych dzieci.

Dlatego należy rozszerzać postulaty o kwestie socjalne. Mówić, że zakaz aborcji uderza przede wszystkim w kobiety z klasy pracującej. Umożliwienie aborcji w przypadku nieodwracalnej choroby płodu nie jest wystarczającym rozwiązaniem. Kobiety, które zdecydują się urodzić chore dziecko powinny otrzymać pomoc, a rząd zamiast przeznaczać dodatkowe fundusze na modernizację armii, przekierować je na wsparcie dla rodzin osób niepełnosprawnych, a także służbę zdrowia.

Obecnie poziom konfrontacji narasta. Rząd straszy wysłaniem na ulice wojska, jest jednak świadomy, że takie posunięcie może stanowić początek jego końca. Oto z jednej strony staje oburzone społeczeństwo, głównie młode kobiety, a z drugiej reakcyjna władza chroniąca się za plecami mundurowych. W takiej konfrontacji stanowisko komunistów musi być jednoznaczne – bezwarunkowe poparcie dla walki z prawicową reakcją, a także liberalnymi, fałszywymi przyjaciółmi „praw kobiet”.

Przeciwko religijnemu fundamentalizmowi i reakcyjnej prawicy

Decyzja Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że aborcja w przypadku nieodwracalnych zmian płodu oraz jego nieuleczalnej choroby jest niezgodna z konstytucją, to uderzenie w prawa wszystkich kobiet. Ciężka, nieuleczalna choroba płodu była od roku 2002 główną przyczyną dokonywania legalnych aborcji w Polsce. Trybunał zdecydował de facto o niemal całkowitej delegalizacji aborcji, spełniając oczekiwania religijnych fundamentalistów i reakcyjnej prawicy.

Najbardziej decyzja Trybunału odbije się na najsłabszych – kobietach z klasy pracującej, bezrobotnych i wykluczonych. To od nich po raz kolejny państwo będzie wymagało heroizmu i poświęcenia, zmuszając do rodzenia nieuleczalnie chorych, zdeformowanych dzieci. Rodziny o słabej sytuacji materialnej nie mogą bowiem pozwolić sobie na turystykę aborcyjną, aby dokonać zabiegu w bezpiecznych, higienicznych warunkach zagranicą, na przykład na Słowacji. Nie stać ich również na korzystanie z tak zwanego „aborcyjnego podziemia” – niebezpiecznego dla zdrowia kobiet, ponieważ nie gwarantującego odpowiednich standardów medycznych. Ta ginekologiczna szara strefa będzie mogła teraz liczyć na wzrost i tak już ogromnych dochodów. Według szacunków organizacji kobiecych w roku 2018 jego wartość wynosiła około 400 mln zł.

W swojej perfidii polskie władze starają się utrudnić nawet dostęp do badań prenatalnych, pozwalających na rozpoznanie wad wrodzonych płodu. Wprowadzenie tak zwanej „klauzuli sumienia” dało lekarzom możliwość zniechęcania ciężarnych do badań USG. Również ten element prawa ma swój klasowy aspekt. Lekarze, którzy w państwowych klinikach zniechęcali oraz utrudniali badania, w prywatnych przychodniach pozbywali się skrupułów za odpowiednią opłatą.

Niepełnosprawne dzieci, narodzone w wyniku swoiście rozumianej „ochrony życia”, czeka jedynie cierpienie. System opieki nad osobami niepełnosprawnymi nie gwarantuje im godziwych warunków bytowych, zwłaszcza jeśli są to osoby z poważnymi, wrodzonymi schorzeniami. Świadczenie pielęgnacyjne przysługujące na przykład rodzicowi rezygnującemu z pracy, aby opiekować się niepełnosprawnym dzieckiem to obecnie nieco ponad 1800 zł. Kwota ta nie wystarcza w większości przypadków nawet na podstawową rehabilitację oraz leki.

Problem stanowi również dostępność procedur medycznych. Opieka nad nieuleczalnie chorym dzieckiem niepełnosprawnym w stopniu znacznym wyniszcza rodziny materialnie i psychicznie. W okresie pandemii nawet proste zabiegi rehabilitacyjne oraz wizyty u lekarzy specjalistów wymagają spełniania wielu procedur oraz długiego oczekiwania. W przypadku wielu rodzajów niepełnosprawności oraz deformacji, nawet sprawnie prowadzona rehabilitacja, może nie przynieść efektów. Dla dziecka bez mózgu, czy płuc każdy dzień życia jest torturą.

Zapewnienie rzeczniczki PiS, która stwierdziła, że „żadne dziecko nie pozostanie bez opieki”, zakrawa na ponury żart. Program „Za życiem”, który miał objąć wsparciem rodziny niepełnosprawnych dzieci, okazał się porażką. PiS nie mówi w jaki sposób, jedną ustawą chciałby przezwyciężyć lata zaniedbań, kolejne etapy komercjalizacji służby zdrowia i marginalizacji osób niepełnosprawnych. Kapitalistyczni politycy nie w stanie zrozumieć dylematów przed którymi staje kobieta mająca urodzić niepełnosprawne dziecko, wiedząca jednocześnie, ze nie jest mu w stanie zagwarantować nawet podstawowych potrzeb życiowych. Pozbawienie jej prawa do legalnej aborcji przyczyni się do rozbijania rodzin, ludzkich tragedii, a także, w dalszej perspektywie, spadku dzietności – ponieważ wiele kobiet będzie się obawiało zajścia w ciążę przy tak opresyjnym państwie. Tym, którzy chcą zakładać rodziny i żyć we w miarę godziwych warunkach, pozostanie emigracja do państw gdzie istnieją lepsze systemy opieki społecznej.

Nie bez znaczenia jest fakt, iż decyzja o de facto zaostrzeniu i tak już rygorystycznego prawa antyaborcyjnego, została podjęta w okresie pandemii. Wykazująca coraz bardziej antydemokratyczną postawę reakcyjna władza posłużyła się politycznie podporządkowanym jej Trybunałem Konstytucyjnym. Stara się skorzystać z obostrzeń utrudniających masowe protesty, ponieważ wie, iż większość społeczeństwa nie akceptuje zmian prawnych równoznacznych z torturowaniem kobiet i dzieci.

Warto przypomnieć, że przez większość okresu Polski Ludowej zabiegi aborcji były legalne i dokonywane w higienicznych warunkach. Kobiety, które zdecydowały się na urodzenie niepełnosprawnych dzieci mogły z kolei liczyć na o wiele bardziej dostępną, darmową służbę zdrowia.

Stanowisko KPP wobec orzeczenia TK zakazującego aborcji

KPP potępia wyrok tak zwanego Trybunału Konstytucyjnego dotyczący zakazu aborcji w sytuacji ciężkiego uszkodzenia płodu. Uważamy, że ten kontrolowany przez partię rządzącą organ, opanowany na drodze manipulacji przez PiSowskich nominatów, usiłuje narzucić całemu społeczeństwu religijne zakazy, nieprzystające do aktualnego stanu wiedzy medycznej oraz współczesnej etyki.

Nie bez powodu decyzję w tak kontrowersyjnej sprawie, odkładaną do okresu po wyborach, Trybunał podjął w trakcie narastania pandemii, gdy zakazano organizacji zgromadzeń i protestów.

Zmuszanie kobiet do rodzenia nieuleczalnie chorych, zdeformowanych dzieci, niezdolnych do samodzielnego i świadomego życia, to zbrodnia. Przyczyni się to do tragedii wielu kobiet i całych rodzin, zwłaszcza tych z klasy pracującej, wykluczonych i biednych.

Obecnie państwo polskie nie zapewnia należytej opieki nawet osobom o mniejszym stopniu niepełnosprawności. Zmuszanie do urodzenia tworu nieodwołanie skazanego na śmierć, to tortury, zakazane przez wszystkie cywilizowane prawodawstwa.

Decyzja o urodzeniu niepełnosprawnego dziecka powinna należeć tylko do kobiety i być wynikiem świadomego, moralnego wyboru. Osoby wierzące, przywiązane do nakazów hierarchów kościoła katolickiego, mają do tego prawo.

Opowiadamy się za wolnością religijną dla wyznawców, jednak zasady religii nie mogą być narzucane ogółowi społeczeństwa.

Głównym motorem reakcyjnych, ideologicznych zmian w prawodawstwie jest kościół katolicki. Uważamy, że niezbędny jest rzeczywisty rozdział kościoła od państwa. Hierarchowie kościelni powinni zostać odsunięci od życia politycznego i publicznego.

Należy przy tym przyjąć standardy zakazujące łączenia wydarzeń państwowych z elementami religijnymi, zakazujące religijnej indoktrynacji w oświacie i innych dziedzinach życia, a także zakończyć wspieranie organizacji religijnych z budżetu państwa.

KPP popiera protesty przeciwko reakcyjnym zmianom w prawie. Przypominamy jednocześnie, że walka ta ma również klasowy wydźwięk. Zwycięstwa w niej nie zapewnią kapitalistyczni politycy, którzy nie raz dowiedli, że reakcyjne poglądy społeczno-ekonomiczne łączą z uległością wobec kościoła katolickiego oraz religijnej indoktrynacji.

Wyrażamy uznanie dla wszystkich organizacji i osób protestujących przeciwko totalitarnej ingerencji władzy w życie społeczeństwa oraz wzywamy wszystkich do udziału w protestach.

 

22 października 2020 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie Julia Przyłębska – przewodniczący, Zbigniew Jędrzejewski, Leon Kieres, Mariusz Muszyński, Krystyna Pawłowicz, Stanisław Piotrowicz, Justyn Piskorski – sprawozdawca, Piotr Pszczółkowski, Bartłomiej Sochański, Jakub Stelina, Wojciech Sych, Michał Warciński, Jarosław Wyrembak po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 22 października 2020 r., wniosku grupy posłów o zbadanie zgodności: art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, ze zm.) z art. 30 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że legalizują praktyki eugeniczne w stosunku do dziecka jeszcze nieurodzonego, odmawiając mu tym samym poszanowania i ochrony godności człowieka, ewentualnie – w razie nieuwzględnienia powyższego: art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z art. 38 w związku z art. 30 i art. 31 ust. 3 oraz z art. 38 w związku z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że legalizują praktyki eugeniczne w zakresie prawa do życia dziecka jeszcze nieurodzonego oraz uzależniają ochronę prawa do życia dziecka jeszcze nieurodzonego od jego stanu zdrowia, co stanowi zakazaną bezpośrednią dyskryminację,oraz:art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z art. 38 w związku z art. 31 ust. 3 oraz w związku z art. 2 i art. 42 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że legalizują przerywanie ciąży bez dostatecznego usprawiedliwienia koniecznością ochrony innej wartości, prawa lub wolności konstytucyjnej oraz posługują się nieokreślonymi kryteriami tej legalizacji, naruszając w ten sposób gwarancje konstytucyjne dla życia ludzkiego orzekł (sygn. akt K 1/20), że art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, z 1995 r. Nr 66, poz. 334, z 1996 r. Nr 139, poz. 646, z 1997 r. Nr 141, poz. 943 i Nr 157, poz. 1040, z 1999 r. Nr 5, poz. 32 oraz z 2001 r. Nr 154, poz. 1792) jest niezgodny z art. 38 w związku z art. 30 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie. Votum separatum złożył Leon Kieres. Zdanie odrębne złożył Piotr Pszczółkowski.

Informacja ze strony trybunal.gov.pl (dostęp dnia 25.10.2020 r. 11:58)