Manifest polskich komunistów

liberte! egalite! fraternite!

tâche! salaires! une vie décente!

paix! utopie! prospérité! laïcité![1]

 

My, komuniści z Komunistycznej Partii Polski

w inspiracji i w szacunku

do Manifestu Partii Komunistycznej

Karola Marksa i Fryderyka Engelsa

w 170. rocznicę jego wydania

ogłaszamy polski Manifest Komunistyczny

dnia 21 lutego 2018 r.[2] w Warszawie

Widmo komunizmu krąży po świecie – i wszystkie potęgi kapitału sprzymierzyły się przeciwko temu widmu: kapitaliści, reakcjoniści i faszyści – partie polityczne i liczne zrzeszenia okrzykują się wzajemnie za komunistyczne. Politycy obrzucają się nawzajem piętnem zarzutu komunizmu, jakby był największą obelgą.

Dlatego my, komuniści, przeciwstawiając się wszelkim kłamstwom i bajkom o widmie komunizmu, prezentujemy swoje dążenia, cele i poglądy.

Komunistyczna Partia Polski jest polską Partią Proletariacką i prowadzi działalność publiczną w interesie polskiego Proletariatu[3].

Komunistyczna Partia Polski, odwołując się do najlepszych idei i poglądów postępowych, jest jedyną polską reprezentacją polityczną polskich Proletariuszy, którzy są wyzyskiwani i zniewoleni w reżimie kapitalistycznym.

Komunistyczna Partia Polski występuje w obronie polskiego Proletariatu, który ten musi niezmiennie walczyć o swoje prawa w permanentnej walce klas[4].

Misją Komunistycznej Partii Polski jest przygotowywanie polskiej klasy pracowniczej do wspólnej i świadomej walki o wyeliminowanie wszelkiego wyzysku poprzez budowę społeczeństwa bezklasowego w ramach ustroju socjalistycznego.

I) Dyktatura burżuazji w Polsce

W latach 90. XX wieku w Polsce radykalnie przywrócono stosunki kapitalistyczne. Zlikwidowano rolnicze i produkcyjne wspólnoty[5] spółdzielcze[6].

Wyprzedano kapitałowi[7] zagranicznemu zakłady przemysłowe. W efekcie odebrano pracownikom prawo do współudziału w zarządzaniu i administrowaniu ich zakładami pracy.

Komercjalizacja[8] zastąpiła uspołecznienie środków produkcji[9], a restrukturyzacja[10] przyczyniła się do odwartościowania pracy.

Restrukturyzacje i komercjalizacje stały się synonimem okradania społeczeństwa polskiego z jego własności i kapitału. Proletariusze zostali pozbawieni wszelkiej własności, a praca stała się towarem.

Zadaniem firm i fabryk jest maksymalizacja[11] zysków ich właścicieli, a w polskim państwie burżuazyjnym dogmatem stała się kapitalistyczna własność prywatna oraz maksymalna akumulacja kapitału[12] na niespotykaną skalę w historii Polski.

Utrata wolności gospodarczej opartej na społecznej własności z lat 1944-1989 przyczyniła się do upadku ekonomicznego kraju i sprowadzenia go do roli hali produkcyjnej półfabrykatów, rynku wtórnego dla usług i towarów importowanych z zagranicy, korporacyjnych hurtowni taniej siły roboczej i restytucji[13] kapitalistycznej pańszczyzny[14].

Burżuazja polska w ścisłej współpracy z Kościołem katolickim neguje i usuwa skutki reformy rolnej z 1944 r. oraz skutki dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy z 1945 r. (znanego jako „dekret Bieruta”)[15], sprzyjając spekulantom ziemskim i deweloperom. Prawo do ziemi i dachu nad głową stało się towarem i zostało wielu ludziom w sposób bandycki odebrane.

Kapitaliści zdążyli już skomercjalizować uspołecznione, podstawowe gałęzie gospodarki narodowej oraz zlikwidować całkowitą partycypację społeczną[16].

Demokrację rad narodowych zastąpili oligarchią kapitalistyczną[17], zwaną przez nich „demokracją liberalną”, której system wyborczy stał się polem do manipulacji i przestrzenią dla popkulturowej rozrywki. Rozbili jedność pracowniczą, ograniczyli prawa związkowe i stłumili protesty i strajki.

Komercjalizują i prywatyzują służbę zdrowia i edukację. Wyprzedają dobra kultury narodowej i handlują zabytkami lub ograniczają do nich dostęp.

Jaskrawym tego dowodem było na przykład sprzedanie przez rząd Ewy Kopacz w 2015 r. zbiorów muzycznych Polskich Nagrań „Muza” (które należały i należą do dóbr kultury polskiej) amerykańskiej korporacji Warner Music. W zbiorach Polskich Nagrań „Muza” znajdują się m.in. utwory Czesława Niemena, Mieczysława Fogga, Sławy Przybylskiej, Zespołu Mazowsze, Ireny Kwiatkowskiej, Zespołu Śląsk, Hanki Ordonówny, Tadeusza Łomnickiego, Czerwonych Gitar, Ireny Santor, Skaldów, Trubadurów, Anny German, Anny Jantar i wielu, wielu innych.

Odzyskane przez społeczeństwo polskie po II wojnie światowej krajowe zasoby naturalne, dobra kultury i dziedzictwa narodowego oraz środki produkcji są bezwstydnie prywatyzowane przez korporacyjne układy i koterie.

Wskutek popadania w coraz większą nędzę i przy braku perspektyw jedni emigrują za pracą, a inni – popadają w depresję i apatię. Na dach nad głową, środki do życia, lekarstwa, powszechną opiekę zdrowotną, a nawet na pracę nałożono wysokie opłaty i podatki. Za szybki i łatwy dostęp do lekarzy i do profesjonalnego oraz kompleksowego leczenia trzeba udać się do prywatnej spółki za odpowiedni haracz. Jeśli człowiek nie ma pieniędzy, traci wszystko i staje się nikim w polskim państwie burżuazyjnym.

Polska padła ofiarą dyktatu globalnych koncernów i korporacji, które eksploatują, wyzyskują i kontrolują krajowe zasoby naturalne i środki produkcji, instalując bezpieczne dla nich zaplecze technologiczne i rekrutując dla własnych korzyści kadry zarządzające.

Transatlantycka polityka fiskalno-monetarna realizowana przez pakt Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskiej jest jednym z zasadniczych filarów aktualnej ofensywy imperializmu[18].

Imperialiści[19] narzucają krajom eksploatowanym, w tym także Polsce, rękoma swoich podwykonawców politycznych, gwarancję minimalizacji[20] praw pracowniczych i socjalnych, braku bezpieczeństwa pracy, niskich płac oraz bezrobocia. Coraz bardziej wzrasta znaczenie permanentnej inwigilacji[21] i rozbudowuje się struktury przemocy wewnętrznej, przez co dąży się do uzyskania pełnej kontroli nad masami i prewencji przed wybuchem niezadowolenia społecznego[22].

Gwałtowny rozwój technologii teleinformatycznych, a zwłaszcza internetu, mimo szumnych zapowiedzi o świcie nowej ery wolności absolutnej, jeszcze bardziej pogłębia zniewolenie mas.

II) Republika rad – polityczna i ekonomiczna partycypacja społeczna

Republika rad stanowi emanację[23] wyzwolenia tak politycznego, jak i ekonomicznego poprzez pełną partycypację społeczną[24] i demokrację bezpośrednią w każdym zakładzie pracy, w każdym zrzeszeniu, w każdej grupie, w każdej instytucji, wszędzie na każdym szczeblu wojewódzkim, powiatowym i gminnym.

W procesie sąsiedzkich, zakładowych, firmowych, branżowych, regionalnych, krajowych i innych zgromadzeń otwartych dla wszystkich obywatele i wybrani przez nich delegaci budżetowi podejmują decyzje, jakie priorytetowe potrzeby sfinansować lub dofinansować i na jakim poziomie.

Prawdziwa wspólnota demokratyczna opiera się na demokracji ekonomicznej, politycznej i społecznej, które współistnieją ze sobą. Kiedy zabraknie jednej z nich, wtedy nie można mówić o demokracji w ogóle.

Neoliberalna koncepcja demokracji przedstawicielskiej jest tak naprawdę zaawansowaną formą oligarchii kapitalistycznej w najgorszym możliwym wydaniu, w odróżnieniu od socjalistycznej demokracji rad.

Oligarchia burżuazyjna dała masom tylko demokrację polityczną, jako zasłonę dymną dla zniewolenia społeczno-ekonomicznego Proletariuszy[25]. Tymczasem demokracja rad tworzona jest na filarach wspólnoty i budowania wspólnotowości oraz zamianie dyktatu pieniądza na podejście humanistyczne.

W demokracji rad i socjalizmie odrzuca się konsumpcjonizm[26] i komercjalizację[27] na rzecz takich wartości, jak wrażliwość, współczucie, solidarność, równość, godność czy szczęście.

Socjalizm to ustrój samoorganizacji wspólnotowej, w którym wszyscy ludzie à travers la fraternité[28] sobie wzajemnie pomagają, solidarnie, od każdemu według potrzeb, każdemu według zdolności.

III) Uspołecznienie środków produkcji

Podstawowym celem komunistów jest ukształtowanie proletariuszy w klasę, obalenie reżimu burżuazji i zdobycie władzy politycznej i ekonomicznej przez Proletariat[29]. Nasze twierdzenia teoretyczne stanowią ogólny wyraz rzeczywistych stosunków istniejącej walki klas.

Postulujemy zniesienie burżuazyjnej własności prywatnej jako warunek sine qua non[30] wyzwolenia ludzkości od tyranii kapitału.

W komunizmie nie chodzi o to, żeby znieść własność w ogóle, ale żeby znieść burżuazyjną własność prywatną.

Burżuazyjna własność prywatna stanowi najpełniejszy wyraz takiego wytwarzania i przywłaszczania towarów, które oparte jest na przeciwieństwach klasowych i na wyzysku jednych przez drugich. Własność ta porusza się w przeciwieństwie między kapitałem a pracą najemną.

Nie chcemy zniesienia osobistego przywłaszczania produktów pracy, służących do odtwarzania życia i niepozostawiającego żadnego czystego dochodu, który mógłby dać władzę nad cudzą pracą.

Chcemy zniesienia takiego charakteru przywłaszczenia, przy którym człowiek żyje tylko po to, żeby pomnażać kapitał i tylko o tyle, o ile wymaga tego interes klasy panującej.

W społeczeństwie burżuazyjnym praca żywa jest tylko środkiem do pomnażania pracy nagromadzonej.

W społeczeństwie komunistycznym praca nagromadzona natomiast jest tylko środkiem do rozszerzania, bogacenia oraz polepszenia procesu życiowego pracowników i społeczeństwa.

W społeczeństwie burżuazyjnym przeszłość panuje nad teraźniejszością, a w społeczeństwie komunistycznym – teraźniejszość nad przeszłością.

W społeczeństwie burżuazyjnym kapitał posiada samodzielność i indywidualność, podczas gdy człowiek pracujący jest pozbawiony samodzielności i indywidualności.

Komunizm nie odbiera nikomu władzy przywłaszczania sobie produktów społecznych. Komunizm odbiera tylko władzę ujarzmiania cudzej pracy za pomocą tegoż przywłaszczania.

Chcemy zmiany charakteru oddziaływania społeczeństwa na wychowanie dzieci, wyzwalając je spod ucisku klasy panującej i odbudowując zerwane w kapitalizmie więzy rodzinne u Proletariuszy.

Chcemy znieść kapitalistyczne położenie kobiet i dzieci, traktowanych jako narzędzie produkcji i pracy. Kobiety nie mogą być traktowane jako towar i być pojmowane tylko przez pryzmat swojego ciała, a dzieciom nie wolno odbierać dzieciństwa i wciskać je w sztywne gorsety szkolnych testów standaryzujących, testów diagnozujących ich zdolności i zainteresowania wg odgórnie ustalonych wytycznych ministerialnych.

Najważniejszymi warunkami wyzwolenia proletariatu są:

• Zniesienie kapitalistycznych stosunków produkcji!
• Zniesienie wyzysku człowieka przez człowieka w ogóle!
• Zniesienie wyzysku jednego narodu przez inny!

A kiedy znikną przeciwieństwa klasowe wewnątrz narodu, wtedy zniknie też wzajemna wrogość narodów. Wraz z warunkami życia, stosunkami społecznymi i bytem społecznym zmienią się także wyobrażenia, poglądy i pojęcia ludzi.

Rewolucja komunistyczna stanowi najradykalniejsze zerwanie z tymi niesprawiedliwymi, dotychczasowymi stosunkami własności, opartymi na przeciwieństwach klasowych. Zadaniem rewolucji jest podźwignięcie proletariatu w klasę panującą oraz wywalczenie dla całej ludzkości demokracji politycznej, społecznej i ekonomicznej.

Uspołecznienie środków produkcji i udział proletariatu w zarządzaniu jest istotą organizacji pracy[31], w której człowiek stoi ponad środkami produkcji i świadomie ich używa dla własnego i ogólnego dobra.

Uspołecznienie jest przejęciem narzędzi pracy na własność przez społeczeństwo.

W kapitalizmie bowiem środki, system pracy i kapitał panują nad wytwórcami i ujarzmiają ich, umniejszając sferę ich wolności i ograniczając ich zainteresowania. Kapitalistyczny sposób produkcji dąży do pozbawienia pracy jej społecznego charakteru, któremu przeciwstawia prywatny charakter przywłaszczania dóbr.

Przywrócenie społecznej istoty pracy jest podstawowym zadaniem Komunistycznej Partii Polski. Nie może dokonać się to inaczej niż poprzez demokratyczne uspołecznienie środków produkcji.

Uspołecznienie jest pierwszym krokiem do wyzwolenia od wyzysku i alienacji. Należy bezwzględnie zerwać ze szkodliwą społecznie, degradującą człowieka kapitalistyczną metodą wytwarzania oraz prywatnym posiadaniem środków produkcji. Można to osiągnąć jedynie wspólnym wysiłkiem świadomego społeczeństwa oraz przebudową panujących stosunków społecznych i ekonomicznych na sprawiedliwsze i służące wszystkim ludziom.

IV) Najważniejsze postulaty programowe Komunistycznej Partii Polski

1. Zniesienie wyzysku człowieka przez człowieka.
2. Zniesienie wyzysku jednego narodu przez drugi naród.
3. Uspołecznienie[32] własności ziemskiej i restytucja[33] społecznych spółdzielni rolniczych.
4. Uspołecznienie środków produkcji i restytucja społecznych spółdzielni produkcyjnych. Przywrócenie pracownikom prawa do współdecydowaniu w zarządzaniu i administrowaniu ich zakładami pracy.
5. Zniesienie burżuazyjnej własności prywatnej i zastąpienie jej społeczną własnością.
6. Uspołecznienie podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, w tym zwłaszcza opieki zdrowotnej i edukacji oraz przemysłu i rolnictwa.
7. Restytucja reformy rolnej oraz dekretu o własności gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy. Restytucja własności społecznej ziemi polskiej[34].
8. Pociągnięcie do odpowiedzialności karnej wobec wszystkich tych, którzy dopuścili się do wyprzedaży ziemi i nieruchomości oraz działali w interesie kapitalistycznych spekulantów i deweloperów.
9. Przywrócenie ludziom prawa do mieszkania i prawa do ziemi.
10. Uspołecznienie środków i technologii teleinformatycznych na bazie otwartych i darmowych oprogramowań, zwłaszcza internetu oraz zniesienie korporacyjnych licencji[35].
11. Zmiana praw autorskich i innych praw pokrewnych w taki sposób, aby nie stanowiły pretekstu do wyzysku artystów i literatów przez koncerny i korporacje.
12. Zapewnienie bezpieczeństwa i stabilności pracy. Praca nie jest towarem, jest wartością samą w sobie i należy do podstawowego kanonu praw człowieka.
13. Przywrócenie ludziom prawa do pracy, służącej do odtwarzania życia i niedającego dochodu do przejmowania kontroli nad cudzą pracą[36].
14. Zlikwidowanie ujarzmiania cudzej pracy za pomocą przywłaszczania sobie produktów społecznych.
15. Restytucja silnych zrzeszeń i organizacji związkowych[37].
16. Budowanie wspólnoty polskiej à travers la fraternité[38] (solidarnie!).
17. Uspołecznienie wszystkich krajowych zasobów naturalnych, dóbr kultury i dziedzictwa narodowego oraz środków produkcji.
18. Tworzenie zrębów republiki rad, opartej na filarze demokracji w trzech jej wymiarach: politycznym, społecznym i ekonomicznym. Chcemy 100% demokracji![39]
19. Przeciwstawianie się fiskalno-monetarnemu dyktatowi transatlantyckiemu, której podstawą jest polityczno-ekonomiczny pakt burżuazyjnych rządów Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskiej. Jesteśmy przeciwko TTIP i CETA!
20. Wprowadzenie progresywnego, sprawiedliwego i prostego systemu podatkowego dla każdego.
21. Obciążenie dodatkową taksą podatkową obrót dobrami luksusowymi, służącymi do konsumpcji.
22. Obciążenie specjalnym podatkiem przychody wszystkich związków wyznaniowych i kościołów.
23. Wprowadzenie podatku od bankowych operacji kapitałowych, dotyczących wysokich kwot, w tym zwłaszcza obrotów akcjami i obligacjami czy innymi instrumentami pochodnymi. Wprowadzenie podatku od spekulacji walutowych.
24. Wprowadzenie bezpłatnej, powszechnej i obowiązkowej edukacji dla wszystkich. Upodmiotowienie i wyzwolenie społeczne dzieci i młodzieży.
25. Radykalne poprawienie warunków dla rozwoju nauki i nowoczesnych technologii. Zwiększenie nakładów finansowych do co najmniej 10% PKB z budżetu państwa na rozwój nauki. Wprowadzenie specjalnych odpisów podatkowych od kwot przeznaczanych na badania i wspieranie instytucji naukowych.
26. Wprowadzenie bezpłatnej, powszechnej i obowiązkowej opieki zdrowotnej. Uspołecznienie wszystkich podmiotów leczniczych w kraju.
27. Zwiększenie nakładów finansowych do co najmniej 20% PKB z budżetu państwa na powszechną opiekę zdrowotną[40]. Chroniczne niedofinansowanie powszechnej opieki zdrowotnej w Polsce powoduje, że w pierwszych latach wydatki budżetowe na powszechną opiekę zdrowotną muszą być olbrzymie. Musimy sfinansować w największym zakresie diagnostykę i profilaktykę, by te stały na najwyższym poziomie merytorycznym, metodycznym i technologicznym. Dzięki potężnemu wsparciu dla diagnostyki i profilaktyki koszty leczenia zaczną spadać w postępie geometrycznym. Lepiej zapobiegać niż leczyć! Częste badania diagnostyczne i kontrolne, wysoka świadomość dbałości o codzienną higienę osobistą i uczciwe podejście profilaktyczne wykluczają choroby i schorzenia nawet w 95% przypadkach oraz zapewniają długie i szczęśliwe życie bez leków! Dlatego z czasem będzie można zmniejszać wydatki budżetowe na powszechną opiekę zdrowotną.
28. Wsparcie i odbudowa ruchu spółdzielczego. Wprowadzenie prawnego zakazu przekazywania majątku spółdzielni spółkom. Przekazanie rolniczym spółdzielniom produkcyjnym w dzierżawę gruntów Skarbu Państwa.
29. Restytucja reformy rolnej z 1944 r. Wprowadzenie zakazu na wszelkie działania, które znoszą społeczne zarządzanie ogrodami działkowymi, które są ostoją własności społecznej w przestrzeniach miejskich i podmiejskich.
30. Ograniczenie administracji państwowej do niezbędnego minimum. Likwidacja setek niepotrzebnych funduszy, agencji, rzeczników, kapelanów, kancelarii; likwidacja Instytutu Pamięci Narodowej, a jego zbiory otworzyć i przekazać do archiwów państwowych; likwidacja Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, likwidacja Funduszu Reprywatyzacji, Agencji Nieruchomości Rolnych, Agencji Rynku Rolnego Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
31. Likwidacja powiatów i przejęcie ich kompetencji przez gminy.
32. Wprowadzenie limitu do 2 kadencji we wszystkich wybieralnych w głosowaniu demokratycznym organach państwowych i samorządowych. Limity są zabezpieczeniem przed powstaniem klik, koterii i układów, koncentrujących władzę w swoich rękach i perspektywicznie zagrażających demokracji.
33. Wprowadzenie limitu do 2 kadencji dla radnych gminnych, burmistrzów i prezydentów miast, wójtów, radnych wojewódzkich oraz dla posłów.
34. Zniesienie Senatu. Ustanowienie jednoizbowego parlamentu.
35. Wypowiedzenie konkordatu i podpisanie sprawiedliwszej umowy bilateralnej między Polską a Państwem Watykan.
36. Likwidacja wszelkich przywilejów duchowieństwa.
37. Wprowadzenie zakazu finansowania związków wyznaniowych i kościołów z budżetu państwa i budżetów lokalnych.
38. Wprowadzenie równouprawnienia wszystkich związków wyznaniowych i kościołów jako zrzeszeń i organizacji społecznych.
39. Opodatkowanie wszystkich kościołów specjalnym podatkiem.
40. Odbudowanie zerwanych przez kapitalizm więzi rodzinnych.
41. Powszechne i całkowite równouprawnienie kobiet i mężczyzn. Żaden człowiek niezależnie od tego, jakiej jest płci, jakie ma poglądy i w co wierzy, nie może być uprzedmiotowiony, nie może być towarem.
42. Niezależny od władzy wykonawczej wymiar sprawiedliwości, podlegający społecznej kontroli tylko poprzez wolne środki masowego przekazu.

[1]Tłum. z franc.: „wolność! równość! solidarność! | godna praca! godna płaca! godne życie! | pokój! szczęście! dobrobyt! laickość!”. Niniejsze hasła są rozwinięciem sztandarowych „liberte”, „egalite” i „fraternite” z czasów rewolucji francuskiej roku 1789. W szacunku do ofiary i męstwa bojowników i ludu francuskiego o wolność ludu francuskiego zachowujemy formułę tych haseł w języku francuskim.

[2] W 170 rocznicę wydania „Manifestu Partii Komunistycznej” przez Związek Komunistów w Londynie, który był kierowany przez Karola Marksa i Fryderyka Engelsa, my, członkowie Komunistycznej Partii Polski, w inspiracji i w szacunku do tego Manifestu za aprobatą władz Partii ogłaszamy polski manifest komunistów.

[3] Proletariat jest klasą społeczną, do której należą wszyscy ludzie, pozbawieni wszelakiej własności oraz skazani na to, aby sprzedawać się codziennie i co godzinę Burżuazji w zamian za konieczne dla swojej egzystencji środki do życia. Burżuazja jest klasą społeczną, do której należą kapitaliści, posiadający niemal wyłącznie wszystkie środki do życia i niezbędne do ich wytwarzania surowce i narzędzia. Proletariat stanowią tzw. pracownicy, a Burżuazję – tzw. pracodawcy, przedsiębiorcy czy biznesmeni.

[4] Walka klas – pojęcie utworzone przez François’a Guizot’a i rozwinięte przez Karola Marksa. W dziejach ludzkości wszystkie społeczeństwa opierały się i opierają się na przeciwieństwie klas uciskających i klas uciskanych: panowie i niewolnicy, feudałowie i chłopi, kapitaliści i robotnicy, burżuazja i proletariat, pracodawcy i  pracownicy itd. Walka klas stanowi o dynamice procesu historycznego (jest motorem historii) i zakończy się z chwilą rewolucji proletariackiej, podczas której proletariat przejmie wszystkie środki produkcji i zagospodaruje je w sposób egalitarny (równościowy, solidarny). Permanentna walka klas oznacza nieprzerwanie trwającą walkę klas.

[5] Wspólnota oznacza zbiorowość ludzką, która charakteryzuje się trwałością, bezinteresownością, tradycją, ekskluzywnością i bezwarunkową przynależnością. Wspólnoty stanowią najbardziej podstawowe formy samoorganizacji ludzi w większe grupy obok rodzin. Jaskrawym przykładem skutków erozji kapitalistycznej było zlikwidowanie wiejskich gromad i miejskich sąsiedli.

[6] Spółdzielnia jest dobrowolnym i samorządnym zrzeszeniem o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym nieograniczonej liczby osób, które zrzeszyły się w celu wspólnego prowadzenia działalności gospodarczej dla zaspokajania swych potrzeb ekonomicznych, kulturalnych i socjalnych.

[7] Kapitał jest to termin z dziedziny ekonomii i finansów, który oznacza zasoby trwałe takie, jak majątek, środki i aktywa, które służą do rozpoczęcia lub prowadzenia działalności gospodarczej. Kapitał obok pracy i ziemi jest podstawowym czynnikiem produkcji.

[8] Komercjalizacja oznacza kapitalistyczny proces przejmowania własności społecznej (np. przedsiębiorstwa państwowego) na użytek i na własność prywatną (np. sprzedanie lub wyprzedawanie przedsiębiorstwa państwowego lub jego akcji za bezcen prywatnym korporacjom).

[9] Uspołecznienie jest przejęciem narzędzi pracy na własność całego społeczeństwa.

[10] Restrukturyzacja oznacza gwałtowne zmiany w aktywach, pasywach lub samej organizacji przedsiębiorstwa. Jej celem jest stworzenie warunków do wzrostu wartości przedsiębiorstwa. Zazwyczaj jest wykorzystywana przez kapitalistów jako jeden ze sposobów dywersyfikacji kosztów (różnicowanie asortymentu produkcji i usług w celu zmniejszenia ryzyka w prowadzeniu działalności gospodarczej). Restrukturyzacja zazwyczaj służy do uzasadnienia masowych lub pojedynczych zwolnień pracowników wobec których nie ma innych przesłanek do zwolnienia (np. jeśli pracownicy w sposób należyty wykonują swoją pracę, a mimo to pracodawca chce ich zwolnić, wtedy stosuje ucieczkę do przodu i przeprowadza restrukturyzację firmy i inwentaryzację jej zasobów).

[11] Maksymalizacja oznacza maksymalne (jak największe) zwiększenie wielkości lub wartości czegoś.

[12] Akumulację kapitału charakteryzują m.in.: stopień wyzysku siły roboczej, wydajność pracy czy wysokość włożonego kapitału i szybkość jego obrotu.

[13] Restytucja oznacza przywrócenie czemuś dawnego stanu lub zwrot skonfiskowanego mienia.

[14] Pańszczyzna w okresie feudalizmu  oznaczała obowiązek przymusowej i darmowej pracy w formie renty feudalnej, wykonywanej przez chłopów na rzecz właściciela ziemskiego w wymiarze ustalonym przez niego, bądź wg norm zwyczajowych lub prawnych. Zjawisko pańszczyzny kapitalistycznej tutaj oznacza podobną formułę wykonywania pracy przez proletariuszy na rzecz kapitalistów. Pracownik przyjmuje niekorzystne warunki pracy (np. darmowe nadgodziny, praca na umowę-zlecenie lub umowę o dzieło, pracę zmianową nieetatową, rezygnacja z praw pracowniczych przewidzianych w Kodeksie Pracy i normach Międzynarodowej Organizacji Pracy itd.), aby otrzymywać niską pensję, żeby móc wyżywić siebie lub swoich bliskich i móc żyć z dnia na dzień.

[15] Koncepcja, która legła u podstaw reformy rolnej z 1944 r. oraz dekretu o własności i użytkowaniu gruntów rolnych na terenie miasta stołecznego Warszawy z 1945 r. (tzw. dekretu Bieruta), stanowi o prawie do ziemi i prawie do dachu nad głową należących do kanonu podstawowych praw człowieka.

[16] Partycypacja społeczna oznacza mniej lub bardziej bezpośrednie uczestnictwo obywateli w życiu społecznym, publicznym i politycznym.

[17] Oligarchia, z gr. ὀλιγαρχία „panowanie nielicznych”, od wyrazów ὀλίγος oligos „nieliczny” + ἀρχή arche „władza”, określa formę rządów, polegającą na sprawowaniu władzy przez niewielką grupę ludzi. Oligarchia kapitalistyczna to rządy kapitalistów.

[18] Imperializm jest to polityka państw o statusie lub aspiracjach mocarstwowych, zmierzająca do rozszerzenia ich wpływów politycznych, militarnych, gospodarczych i kulturalnych na obszary do nich nienależące, aby móc je dla własnych korzyści wyzyskiwać w dowolny i nieograniczony sposób.

[19] Imperialistami nazywamy członków rządów krajów imperialistycznych (tj. takich, które mają status lub aspirację mocarstwową) lub zwolenników takich rządów, patrz przypis nr 20 dot. imperializmu.

[20] Minimalizacja jest to sprowadzenie czegoś do możliwie najmniejszych rozmiarów.

[21] Permanentna inwigilacja oznacza nieprzerwanie trwającą tajną obserwację kogoś lub nieprzerwanie trwający tajny nadzór nad kimś.

[22] Prewencja przed wybuchem niezadowolenia społecznego oznacza szereg takich metod i środków, które zapobiegną przed uzewnętrznianiem się niezadowolenia ludzi wobec poczynań rządzących.

[23] Emanacja jest to uzewnętrznianie się czegoś.

[24] Partycypacja społeczna oznacza mniej lub bardziej bezpośrednie uczestnictwo obywateli w życiu społecznym, publicznym i politycznym.

[25] Proletariusze mają ułudę prawa wybierania swoich posłów i senatorów, którzy dzięki swoim sponsorom (którymi są zazwyczaj kapitaliści) i zręcznej manipulacji i propagandzie potrafią zachowywać się jak polityczni akwizytorzy, wciskając proletariuszom buble.

[26] Konsumpcjonizm jest to postawa, która polega na nieuzasadnionym realnymi potrzebami oraz kosztami ekologicznymi, społecznymi i indywidualnymi zdobywaniu dóbr materialnych i korzystaniu usług.

[27] Komercjalizacja oznacza kapitalistyczny proces przejmowania własności społecznej (np. przedsiębiorstwa państwowego) na użytek i na własność prywatną (np. sprzedanie lub wyprzedawanie przedsiębiorstwa państwowego lub jego akcji za bezcen prywatnym korporacjom).

[28] tłum. z franc. dosł.: „przez braterstwo”; pol. wersja: „w solidarności z”, „solidarnie”. Fraternite był jednym z sztandarowych haseł bojowników o wolność ludu francuskiego podczas rewolucji francuskiej roku 1789. W szacunku do ich ofiary i męstwa używamy francuskiego zwrotu: à travers la fraternité.

[29] Proletariat jako klasa społeczna istnieje, lecz proletariusze są rozproszeni przez podziały kreowane przez kapitalistów i są nieuświadomieni o prawdziwych mechanizmach społeczno-gospodarczych takich jak np. akumulacja kapitału (akumulację kapitału charakteryzują m.in.: stopień wyzysku siły roboczej, wydajność pracy czy wysokość włożonego kapitału i szybkość jego obrotu).

[30] łac. sine qua non – warunek niezbędny.

[31] Chodzi o społeczną istotę organizacji pracy oraz o społeczną istotę samej pracy. Praca jest prawem, należącym do podstawowego kanonu praw człowieka i nie może być traktowany jak towar.

[32] Uspołecznienie jest to przejęcie na własność przez całe społeczeństwo.

[33] Restytucja oznacza przywrócenie czemuś dawnego stanu lub zwrot skonfiskowanego mienia.

[34] Postulujemy uspołecznienie własności ziemskiej na terenie całego kraju na podstawie koncepcji, która niegdyś legła u podstaw tzw. dekretu Bieruta oraz reformy rolnej.

[35] Nałożenie ustawowego obowiązku na producentów komputerów i urządzeń mobilnych instalowania wyłącznie oprogramowania otwartego, darmowego i gwarantującego anonimowość i prywatność.

[36] W pierwszej kolejności postulujemy radykalną zmianę burżuazyjnego schematu myślowego w procesach rekrutacji i zatrudniania pracowników. Dziś kandydaci o pracę szukają ofert i aplikują do firm, a powinno być, że kandydaci o pracę składają swoje oferty, a firmy aplikują do nich przez urzędy pracy. Chcemy zdelegalizować prywatne agencje pracy, gdyż praca nie jest towarem, a powinna być prawem powszechnym, zagwarantowanym przez państwo.

[37] Postulujemy przede wszystkim nałożenie obowiązku na pracownika przynależności do wybranego przez siebie samodzielnie związku zawodowego (analogicznie jak np. w sytuacji, kiedy użytkownik Windowsa otrzymuje szereg przeglądarek do wyboru), prowadzenie permanentnej kontroli antymobbingowej i karanie za dyskryminację pracowników za przynależność związkową (mobbing oznacza poniżenie, ośmieszenie, zaniżenie samooceny lub wyeliminowanie albo odizolowanie pracownika od współpracowników; zazwyczaj kończy się wypowiedzeniem umowy o pracę) przez państwową inspekcję pracy. Postulujemy ponadto obowiązek funkcjonowania rad pracowniczych, posiadających nie mniej niż 50% udziałów właścicielskich w każdym zakładzie pracy.

[38] Wspólnota à travers la fraternité to inaczej solidarna wspólnota, w której wszyscy współpracują i żyją ze sobą i obok siebie solidarnie. Bronimy bardzo ważnej wartości solidarności, która dla środowiska polskiej prawicy stała się tylko pustą, nic nieznaczącą wydmuszką.

[39] W chwili obecnej mamy ledwie 5% prawdziwej demokracji (gdyż jest to tylko fasadowa demokracja polityczna). Chcemy pełnej i całkowitej demokracji. 100% demokracji! We wszystkich jej wymiarach: politycznym, społecznym i ekonomicznym. Chcemy demokracji społecznej, demokracji politycznej i demokracji ekonomicznej! Z demokracją jest jak z instalacją programu komputerowego. Program jest bezużyteczny, jeśli jego instalacja i pobieranie zatrzyma się na poziomie 5% instalacji jego komponentów.

[40] Chcemy zmienić burżuazyjny schemat myślowy o powszechnej opiece zdrowotnej. Dzisiaj w kapitalizmie traktuje się zdrowie jako towar i produkt, opiekę zdrowotną komercjalizuje się i prywatyzuje, określając ją terminem „służby zdrowia” (publiczną bądź niepubliczną). Język burżuazyjny narzuca nam burżuazyjne schematy myślowe, utwierdzając w nas przekonanie, że „inaczej być nie może”. My chcemy przywrócić zdrowiu najwyższy wymiar wartości jako powszechnego prawa z kanonu podstawowych praw człowieka, dlatego jesteśmy za traktowaniem „publicznej służby zdrowia” jako powszechnej opieki zdrowia.