30 lat po rozwiązaniu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich większość Rosjan (62 % według ostatniego sondażu przeprowadzonego przez Fundację „Opinia Publiczna”) żałuje likwidacji ZSRR.
Przeciwnego zadania było 21 procent ankietowanych, a 17 procent nie miało zdania. Liczba negatywnie oceniających rozwiązanie Związku Radzieckiego przekracza 50% we wszystkich grupach wiekowych powyżej 32 roku życia, osiągając 82 % wśród Rosjan w wieku 46-60 lat i niewiele niższy odsetek (76%) wśród starszych.
26 grudnia 1991 roku, Rada Najwyższa ZSRR ogłaszając samorozwiązanie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, postąpiła wbrew woli obywateli. W referendum przeprowadzonym 17 marca 1991 r., za zachowaniem ZSRR opowiedziało się ponad 76% głosujących obywateli radzieckich. Kilka miesięcy później niepodległość ogłosiły republiki, w których ogromna większość ludności chciała zachowania ZSRR. Po likwidacji Związku Radzieckiego w nowych państwach wprowadzono kapitalistyczne, reakcyjne reformy.
Dla ludności Rosji i innych byłych republik ZSRR zmiany te oznaczały ogromny kryzys i zapaść społeczną. W Rosji bezrobocie, przed rokiem 1992 niemal nie występujące, wzrosło w ciągu kilku miesięcy do ponad 7%, a w roku 1999 osiągnęło rekordową wysokość 14,1%. Na Ukrainie lawinowy wzrost bezrobocia nastąpił nieco później, w roku 1994, gdy jego poziom wzrósł z 2% do 5,6%, a w roku 1999 do ponad 11%. W krajach Azji Centralnej oraz na Kaukazie kryzysom towarzyszyły napięcia wewnętrzne i konflikty zbrojne. Ich skutki są widoczne do dzisiaj.
Z historii ZSRR należy wyciągnąć wnioski. Związek Radziecki był próbą budowy nowego, socjalistycznego społeczeństwa. W różnych okresach swojego istnienia przechodził momenty błędów, niekiedy ogromnych. Nie zmienia to faktu, iż stanowił alternatywę dla państw kapitalistycznych, a także zapewnił mieszkańcom rozwój oraz wysokie standardy socjalne, pracę, dostęp do usług publicznych, sportu czy kultury. Obywatele doceniali to i chcieli kontynuacji socjalizmu.