KPP potępia wyrok tak zwanego Trybunału Konstytucyjnego dotyczący zakazu aborcji w sytuacji ciężkiego uszkodzenia płodu. Uważamy, że ten kontrolowany przez partię rządzącą organ, opanowany na drodze manipulacji przez PiSowskich nominatów, usiłuje narzucić całemu społeczeństwu religijne zakazy, nieprzystające do aktualnego stanu wiedzy medycznej oraz współczesnej etyki.
Nie bez powodu decyzję w tak kontrowersyjnej sprawie, odkładaną do okresu po wyborach, Trybunał podjął w trakcie narastania pandemii, gdy zakazano organizacji zgromadzeń i protestów.
Zmuszanie kobiet do rodzenia nieuleczalnie chorych, zdeformowanych dzieci, niezdolnych do samodzielnego i świadomego życia, to zbrodnia. Przyczyni się to do tragedii wielu kobiet i całych rodzin, zwłaszcza tych z klasy pracującej, wykluczonych i biednych.
Obecnie państwo polskie nie zapewnia należytej opieki nawet osobom o mniejszym stopniu niepełnosprawności. Zmuszanie do urodzenia tworu nieodwołanie skazanego na śmierć, to tortury, zakazane przez wszystkie cywilizowane prawodawstwa.
Decyzja o urodzeniu niepełnosprawnego dziecka powinna należeć tylko do kobiety i być wynikiem świadomego, moralnego wyboru. Osoby wierzące, przywiązane do nakazów hierarchów kościoła katolickiego, mają do tego prawo.
Opowiadamy się za wolnością religijną dla wyznawców, jednak zasady religii nie mogą być narzucane ogółowi społeczeństwa.
Głównym motorem reakcyjnych, ideologicznych zmian w prawodawstwie jest kościół katolicki. Uważamy, że niezbędny jest rzeczywisty rozdział kościoła od państwa. Hierarchowie kościelni powinni zostać odsunięci od życia politycznego i publicznego.
Należy przy tym przyjąć standardy zakazujące łączenia wydarzeń państwowych z elementami religijnymi, zakazujące religijnej indoktrynacji w oświacie i innych dziedzinach życia, a także zakończyć wspieranie organizacji religijnych z budżetu państwa.
KPP popiera protesty przeciwko reakcyjnym zmianom w prawie. Przypominamy jednocześnie, że walka ta ma również klasowy wydźwięk. Zwycięstwa w niej nie zapewnią kapitalistyczni politycy, którzy nie raz dowiedli, że reakcyjne poglądy społeczno-ekonomiczne łączą z uległością wobec kościoła katolickiego oraz religijnej indoktrynacji.
Wyrażamy uznanie dla wszystkich organizacji i osób protestujących przeciwko totalitarnej ingerencji władzy w życie społeczeństwa oraz wzywamy wszystkich do udziału w protestach.
22 października 2020 r. Trybunał Konstytucyjny w składzie Julia Przyłębska – przewodniczący, Zbigniew Jędrzejewski, Leon Kieres, Mariusz Muszyński, Krystyna Pawłowicz, Stanisław Piotrowicz, Justyn Piskorski – sprawozdawca, Piotr Pszczółkowski, Bartłomiej Sochański, Jakub Stelina, Wojciech Sych, Michał Warciński, Jarosław Wyrembak po rozpoznaniu, z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i Prokuratora Generalnego, na rozprawie w dniu 22 października 2020 r., wniosku grupy posłów o zbadanie zgodności: art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, ze zm.) z art. 30 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że legalizują praktyki eugeniczne w stosunku do dziecka jeszcze nieurodzonego, odmawiając mu tym samym poszanowania i ochrony godności człowieka, ewentualnie – w razie nieuwzględnienia powyższego: art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z art. 38 w związku z art. 30 i art. 31 ust. 3 oraz z art. 38 w związku z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że legalizują praktyki eugeniczne w zakresie prawa do życia dziecka jeszcze nieurodzonego oraz uzależniają ochronę prawa do życia dziecka jeszcze nieurodzonego od jego stanu zdrowia, co stanowi zakazaną bezpośrednią dyskryminację,oraz:art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży z art. 38 w związku z art. 31 ust. 3 oraz w związku z art. 2 i art. 42 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że legalizują przerywanie ciąży bez dostatecznego usprawiedliwienia koniecznością ochrony innej wartości, prawa lub wolności konstytucyjnej oraz posługują się nieokreślonymi kryteriami tej legalizacji, naruszając w ten sposób gwarancje konstytucyjne dla życia ludzkiego orzekł (sygn. akt K 1/20), że art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, z 1995 r. Nr 66, poz. 334, z 1996 r. Nr 139, poz. 646, z 1997 r. Nr 141, poz. 943 i Nr 157, poz. 1040, z 1999 r. Nr 5, poz. 32 oraz z 2001 r. Nr 154, poz. 1792) jest niezgodny z art. 38 w związku z art. 30 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie. Votum separatum złożył Leon Kieres. Zdanie odrębne złożył Piotr Pszczółkowski.
Informacja ze strony trybunal.gov.pl (dostęp dnia 25.10.2020 r. 11:58)