Reforma rolna przeprowadzona na mocy dekretu PKWN z 6 września 1944 roku była jednym z największych sukcesów Polski Ludowej.
Działaniu reformy rolnej PKWN podlegały nieruchomości rolne:
- stanowiące własność Skarbu Państwa,
- będące własnością obywateli III Rzeszy i obywateli polskich narodowości niemieckiej,
- będące własnością zdrajców narodu skazanych prawomocnie przez sądy polskie za zdradę stanu, pomoc udzieloną okupantowi i inne podobne przestępstwa,
- stanowiące własność lub współwłasność osób fizycznych lub prawnych, jeżeli ich rozmiar łączny przekraczał bądź 100 ha powierzchni ogólnej, bądź 50 ha użytków rolnych, a na terenie województw poznańskiego, pomorskiego, śląskiego, jeśli ich rozmiar łączny przekraczał 100 ha powierzchni ogólnej, niezależnie od wielkości użytków rolnych tej powierzchni.
Nowa władza już w kilka tygodni po swym ukonstytuowaniu przystąpiła do rozwiązania ogromnego problemu, z którym II RP nie mogła, a raczej nie chciała poradzić sobie przez cały okres swego istnienia.
W latach 1944–1949 rozdzielono między parcelantów około 6 mln ha ziemi, tworząc 747,4 tys. nowych gospodarstw rolnych. Na tzw. upełnorolnienie przeznaczono 233,9 tys. ha. Utworzono też 4500 państwowych nieruchomości ziemskich, przekazując im 1500 tys. ha użytków rolnych.
Wdrażanie reformy zakończono w 1950 r. Do tego czasu na tzw. ziemiach dawnych rozdzielono niemal 2,3 mln ha, z których przeszło połowa pochodziła z parcelacji wielkich majątków. Na resztę złożyły się dawne gospodarstwa niemieckie, a także ukraińskie, białoruskie i litewskie. Najwięcej gruntów rozparcelowano w województwie poznańskim – niemal tyle, ile w sumie w siedmiu pozostałych. Nieco inną strukturę miały gospodarstwa na Ziemiach Odzyskanych. Dzięki reformie na terenach poniemieckich powstało kilkaset tysięcy gospodarstw, o średniej wielkości 5-7 ha. Obok gospodarstw indywidualnych utworzono państwowe gospodarstwa rolne. Swoim zasięgiem objęły one ponad 2,2 mln ha, a więc niemal 9% całości gruntów. Największą powierzchnię zajmowały w północno-zachodniej Polsce.
Kosztem Niemców, zdrajców i klas pasożytniczych zlikwidowano nędzę na wsi. Wynikała ona z niesprawiedliwych stosunków własnościowych panujących przed wojną, kiedy ziemia była skupiona w rękach nielicznych, a chłopi stanowili na niej półniewolniczą siłę roboczą, lub gospodarowali na maleńkich areałach, które nie były w stanie zapewnić wyżywienia ich rodzinom. Sprawiedliwości dziejowej stało się zadość, gdyż ziemia wreszcie trafiła w ręce tych, którzy ją uprawiali.