1 stycznia 1959 roku oddziały kubańskich rewolucjonistów wyzwoliły Santiago de Cuba. Tego samego dnia z urzędu ustąpił skorumpowany dyktator Fulgencio Batista. Rewolucja Kubańska osiągnęła pełne zwycięstwo.
W przemówieniu wygłoszonym 1 stycznia do mieszkańców Santiago de Cuba Fidel Castro stwierdził: „Rewolucja zaczyna się tu i teraz. Rewolucja nie będzie łatwym zadaniem. Będzie ciężkim przedsięwzięciem pełnym niebezpieczeństw, szczególnie w początkowym etapie”.
Dzień później oddziały rewolucyjne wkroczyły do Hawany witane przez tłumy mieszkańców.
Wejście oddziałów partyzanckich do Santiago de Cuba kończyło trwającą od 26 lipca 1953 roku wojnę ze wspieraną przez Stany Zjednoczone dyktaturą. Ruch partyzancki rozpoczynał walkę od kilkuset zdeterminowanych bojowców. Doświadczył klęsk militarnych, jednak dzięki poparciu ludu wielokrotnie odradzał się i powracał jeszcze silniejszy. Przywódcy partyzanccy, Fidel i Raul Castro, Camilo Cienfuegos oraz Ernesto Che Guevara prowadzili udane operacje wojskowe wyzwalając znaczną część terytorium kraju. Ich działania, wspierane również przez chłopów i robotników ogłaszających strajki i utrudniających działania armii, podważyły morale sił dyktatury. Partyzanci prowadzący ostateczną ofensywę stawiali czoła 10-krotnie liczniejszej armii rządowej wspieranej przez czołgi oraz pociąg pancerny. Pomimo to zwyciężyli. Działanie związków zawodowych, które ogłosiły strajk generalny uniemożliwiło przerzucanie wojsk rządowych koleją, a także utrudniło ich zaopatrywanie. Żołnierze pochodzący z poboru masowo przechodzili na stronę rewolucjonistów.
Nowa Kuba przeprowadziła reformy społeczne. Wywłaszczeni zostali wielcy obszarnicy. Nacjonalizacji uległ również przemysł. Społeczeństwo przejęło majątki funkcjonariuszy dawnej dyktatury budowane na korupcji i wyzysku ludu. Rozpoczęło się reformowanie systemu usług publicznych, w tym edukacji i służby zdrowia.
Jedna z pierwszych kampanii rewolucyjnych władz miała na celu eliminację analfabetyzmu. W styczniu 1959 roku na terenach wiejskich jego poziom przekraczał 41%. W pierwszych latach po rewolucji został znacząco ograniczony, a następnie zjawisko analfabetyzmu wyeliminowano niemal całkowicie. Rewolucyjne władze utworzyły sieć szkół publicznych, do których już 1953 roku uczęszczała większość dzieci.
Po raz pierwszy wszyscy Kubańczycy zyskali dostęp do służby zdrowia. Kubański system ochrony zdrowia jest dziś oceniany jako jeden z najlepszych na świecie. Dowiodła tego skuteczna walka z pandemią Covid-19 i opracowanie przez Kubę własnych szczepionek.
W rozwoju wyspy od lat usiłują przeszkadzać Stany Zjednoczone. Od roku 1961 narzuciły one na Republikę Kuby nielegalną blokadę ekonomiczną, dążąc do zniszczenia osiągnięć rewolucji i przywrócenia dawnego, kapitalistycznego reżimu. Blokada uniemożliwia Kubańczykom między innymi dostęp do międzynarodowego systemu bankowego czy utrudnia zakup niektórych towarów. Pomimo to rewolucyjna Kuba rozwija się i zyskuje poparcie w świecie. O zniesienie nielegalnej blokady od lat walczy Zgromadzenie Ogólne ONZ, a także liczne ruchy społeczne.