Sekretariat Europejskiej Inicjatywy Komunistycznej przesyła gorące pozdrowienia wszystkim pracującym kobietom. Sekretariat życzy wszystkim kobietom zdrowia i sił w nadchodzących zmaganiach.
Marks i Engels badali już sytuację społeczną kobiet pracujących w kapitalizmie. Koncentrowały się one na wyzysku pracy najemnej, ale także na dodatkowych formach nierówności i ucisku, wykluczenia i dyskryminacji w wielu aspektach życia społecznego, takich jak ustawodawstwo, rodzina i stosunki międzyludzkie. Zajmowały się historycznie ukształtowanymi czynnikami ekonomiczno–społecznymi, które wiele tysięcy lat temu przekształciły pracę kobiet ze społecznej w indywidualną – domową. Podobnie badali nowe warunki w toku ewolucji społecznej, wraz z rozwojem przemysłu kapitalistycznego, który wyrwał kobiety z ciasnych granic „domu rodzinnego”, otwierając im drzwi do udziału w pracy społecznej, w pracy najemnej. Zwrócili swoje spojrzenie na przyszłość społeczeństwa ludzkiego, na zniesienie wyzysku, a wraz z nim na eliminację wszelkich form ucisku i nierówności. Dziś ich wnioski, refleksje, tok myślenia są nadal cennymi przewodnikami w naszej walce.
W 1911 r. decyzją II Międzynarodowej Konferencji Kobiet Socjalistycznych ustanowiono Międzynarodowy Dzień Kobiet na rzecz społecznego i politycznego wyzwolenia kobiet pracujących.
Od tego czasu sytuacja kobiet bardzo się zmieniła, na przykład teraz mają takie same prawa polityczne jak mężczyźni, a formalna równość wobec prawa jest obecnie normą, przynajmniej w tak zwanym „rozwiniętym” świecie kapitalistycznym. Jednak 112 lat po pierwszym Międzynarodowym Dniu Kobiet pracujące kobiety nadal nie są bardziej wolne.
Wskaźnik aktywności zawodowej kobiet wzrósł, ale kobiety otrzymują niższe wynagrodzenie niż ich koledzy, podczas gdy opieka nad rodziną jest nadal obowiązkiem, który prawie w całości spoczywa na nich. Szereg usług i infrastruktury wspierających rodzinę, takich jak opieka nad dziećmi i starszymi krewnymi, zostało „uspołecznionych” w kategoriach kapitalistycznych. Oznacza to, że są one oferowane na rynku kapitalistycznym kobietom, które mogą sobie na nie pozwolić, w jakości zależnej od ich ceny. Ciężar, jaki ponoszą kobiety, opiekując się członkami rodziny, sprawia, że są one pierwszymi i największymi ofiarami elastycznego zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin. Poważnym skutkiem ubocznym tej sytuacji jest to, że napotykają przeszkody w przejściu na emeryturę i są narażone na ryzyko życia poniżej oficjalnej granicy ubóstwa po zakończeniu życia zawodowego.
Na Ukrainie szaleje wojna imperialistyczna. Synowie, bracia i partnerzy rosyjskich i ukraińskich kobiet ryzykują utratę życia jako zbędne trybiki w machinie wojennej uruchomionej, by służyć konfrontacji między mocarstwami imperialistycznymi. Kobiety i dzieci doświadczają przemocy wojny i wykorzenienia. Wojna imperialistyczna niszczy struktury społeczne i polityczne. Przemoc wobec kobiet jest częścią codziennego życia wielu kobiet na wojnie. Jednocześnie miejsca wycofania, schroniska, zostały w wielu miejscach zniszczone przez wojnę.
W warunkach imperialistycznego „pokoju” życie kobiet pogarsza się na wiele sposobów. Oprócz pogarszania się płacy i warunków pracy, borykają się one z dotkliwymi oraz stale pogłębiającymi się problemami w dziedzinie zdrowia i opieki społecznej. Problemy te zostały tragicznie uwypuklone w kontekście pogłębiania się pandemii, obecnie nadal narastają.
Sekretariat Europejskiej Inicjatywy Komunistycznej sprzeciwia się próbom burżuazyjnych ideologów, partii i rządów przejęcia Międzynarodowego Dnia Kobiet Pracujących. Podobnie należy stanowczo odrzucić propagandę feministycznej polityki zagranicznej różnych burżuazyjnych rządów. Ta polityka zagraniczna nie ma nic wspólnego z interesami kobiet, jest próbą ukrycia zwykłej burżuazyjnej polityki zagranicznej w interesie monopolu i kapitału finansowego. Jest to próba zainspirowania kobiet do kontynuacji imperialistycznej konfrontacji.
Kapitalizm nie ma nic do zaoferowania kobietom pracującym poza wyzyskiem, uciskiem i biedą. Problemy i impas, którego doświadczamy dzisiaj, są zakorzenione w kapitalistycznym sposobie organizacji społeczeństwa i produkcji według kryterium maksymalnego kapitalistycznego zysku. Nie mogą być rozwiązane przez imperialistyczne stowarzyszenia i instytucje, grupy biznesowe i rządy.
O możliwościach, jakie może uwolnić zniesienie opartych na wyzysku stosunków produkcji, świadczy doświadczenie budownictwa socjalistycznego na początku XX wieku. W krajach socjalistycznych kobiety za tę samą pracę otrzymywały takie same wynagrodzenie jak ich koledzy. Praca reprodukcji społecznej, utrzymanie i opieka nad rodziną i gospodarstwem domowym, została przekształcona z indywidualnej odpowiedzialności kobiet w zadanie, które w coraz większym stopniu było podejmowane przez społeczeństwo. Osiągnięcia te miały wyraźny wpływ na zmianę postrzegania tzw. roli kobiet w społeczeństwie, przezwyciężanie anachronicznych poglądów ograniczających rolę kobiet do obowiązków domowych i macierzyństwa, promowanie kobiet jako równoprawnych członków, które swoją pracą i uczestnictwem w instytucjach władzy robotniczej przyczyniają się do budowy socjalizmu.
Kobiety pracujące, podobnie jak robotnicy, nie mają nic do stracenia w rewolucji socjalistycznej oprócz swoich kajdan!