Komunistyczna Partia Polski wyraża poparcie dla protestów polskich rolników, sprzeciwiających się nierównemu traktowaniu, a także narzucanym w interesie wielkiego kapitału zasadom "Nowego Zielonego Ładu"

73 Rocznica Bitwy pod Lenino

Opublikowano:

Kategoria: Bez kategorii


14671197_1105610279492895_1258885369953050738_n

12 października 2016 r. w godzinach południowych na Cmentarzu Żołnierzy Wojska Polskiego we Wrocławiu-Oporowie odbyła się uroczystość upamiętnienia 73 Rocznicy Bitwy pod Lenino, stoczonej przez żołnierzy 1.Dywizji im Tadeusza Kościuszki z wojskami hitlerowskich Niemiec. Była to pierwsza bitwa żołnierza polskiego z odwiecznym wrogiem na froncie wschodnim 2. wojny światowej, która ze względu na zaciekłość oporu nieprzyjaciela i poniesione straty była nazywana krwawym chrztem bojowym 1. Dywizji.

12-13.X.1943 r. pod Lenino przebiegał front wojenny między Wehrmachtem a Armią Czerwoną. 1.Dywizja znalazła się w tym rejonie po długim marszu z Sielc nad Oką, gdzie od maja 1943 była formowana i ćwiczona do wypełniania zadań bojowych. Jej dowódcą był gen. Zygmunt Berling, którego nazwisko dziś jest niesprawiedliwie wykreślane z pamięci narodowej i publicznej. Dywizja weszła w skład radzieckiej 33. armii Frontu Zachodniego i miała za zadanie przełamanie obrony niemieckiego 89 korpusu 4. armii nad rzeką Miereją między wsią Synojewo i Lenino, opanowanie wsi Połzuchy, Trygubowo i rozwinięcie natarcia w kierunku Dniepru.

12 października rano Dywizja rozpoczęła atak, sforsowała Miereję, zdobyła wieś Połzuchy i podeszła pod Trygubowow, gdzie napotkała na silny opór nieprzyjaciela i wieś przechodziła z rąk do rąk. Realizację zadania utrudniały bagnisty teren, zła pogoda i brak dokładnego rozpoznania sił nieprzyjaciela. Narastały straty i bitwa była kontynuowana w następnym dniu. Postawione zadanie zostało wykonane częściowo. W nocy z 13/14 X Dywizja została wycofana z linii frontu. Straty po stronie polskiej były znaczne: 502 zabitych, 663 zaginionych, 1776 rannych. Porównywalne były straty po stronie niemieckiej, przy czym znacznie większa była liczba zabitych.

Dzień bitwy pod Lenino był świętem Ludowego Wojska Polskiego i na miejscu bitwy władze Polski Ludowej i radzieckie wybudowały monumentalny pomnik Mauzoleum. Obecnie bitwa pod Lenino traktowana jest w oficjalnej historiografii wojskowej bardziej jako wydarzenie polityczne niż operacyjno-wojskowe. Była takim i takim. 1. Dywizja powstała w okresie załamania się stosunków między rządem radzieckim a rządem polskim w Londynie w rezultacie wyprowadzenia z ZSRR armii gen. W.Andersa do Iranu i na Bliski Wschód. Licząca prawie 100 tyś żołnierzy polska armia mogła odegrać w 1942/43 r. (bitwa pod Stalingradem) ważną rolę w walce z Niemcami u boku Armii Radzieckiej i w ten sposób przyczynić się do przezwyciężenia niedobrych stereotypów i umacniać braterstwo broni z żołnierzem radzieckim w walce ze wspólnym wrogiem. Była szansa nowego Grunwaldu, na który trzeba było czekać dopiero w Berlinie za sprawą odrodzonego Ludowego Wojska Polskiego. Ten sojusz był potrzebny nie tylko wojsku, ale także licznym Polakom znajdującym się w Związku Radzieckim, którzy mogli uzyskać lepsze warunki pobytu. Inną sprawą była kwestia katyńska, która pogłębiła nieufność.

Dopiero za sprawą starań polskich komunistów w ZSRR, Związku Patriotów Polskich, kierowanego przez Wandę Wasilewską udało się przekonać Stalina, rząd radziecki, że tysiące młodych Polaków chcą bić się z hitlerowcami ramię w ramię z armią radziecką i że chcą oni walczyć i budować nową ludową Polskę. Związek Radziecki pomógł wyposażyć odrodzone Wojsko Polskie w broń i niezbędne zaopatrzenie. Znaczenie 1. Dywizji i bitwy pod Lenino polegało na tym, że stały się one fundamentem organizacyjnym i ideowo-politycznym nowego Ludowego Wojska Polskiego. Z czasem powstał 1. Korpus Sił Zbrojnych, 1. Armia i 2.Armia Wojska Polskiego, które zwycięsko walczyły o wyzwolenie Warszawy, na Wale Pomorskim i brały udział w zdobyciu Berlina, Budziszyna, Drezna, wyzwoleniu Pragi czeskiej. Bojowe zasługi 1. Dywizji i Ludowego Wojska Polskiego są historyczne i weszły na trwałe w pamięć historyczną narodu polskiego. Nie mogą ich przesłonić manipulacje reakcyjno-prawicowych polityków ani nierzetelnych niektórych historyków. Pamięć o bohaterach spod Lenino i z innych pól bitewnych, podobnie jak ofiary na innych frontach walki z niemieckim faszyzmem, nigdy nie zaginie.

W uroczystości we Wrocławiu wziął udział Poczet Sztandarowy i Orkiestra Wojskowa Garnizonu Wrocławskiego, delegacje licznych jednostek wojskowych Wojska Polskiego, w tym Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Lądowych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Obecne były liczne delegacje kombatantów z Wrocławia, Krakowa i licznych miast Dolnego Śląska (ze sztandarami), w tym żyjący jeszcze uczestnicy Bitwy pod Lenino. Były także delegacje reprezentujące wojewodę dolnośląskiego, sejmiku dolnośląskiego, w tym radny Marek Dyduch, który wygłosił patriotyczne przemówienie, prezydenta miasta Wrocławia i innych organizacji. Głos zabrał też poseł na Sejm Jacek Protasiewicz. Uroczystość była okazją dla awansowania i wyróżnienia aktywnych kombatantów.

Przygotowanie i prowadzenie uroczystości było udziałem Związku Kombatantów Wojska Polskiego i jego prezesa we Wrocławiu płk w st. spoczynku Krzysztofa Majera.

W uroczystości wzięła udział delegacja Komunistycznej Partii Polski – Okręg we Wrocławiu w składzie Walerian Kozica i Zbigniew Wiktor, która złożyła wiązankę biało-czerwonych kwiatów z napisem na szarfach Bohaterom Bitwy pod Lenino w 73 Rocznicę – Komunistyczna Partia Polski.

Zbigniew Wiktor, Wrocław, 13.X.2016 r.