Ryszard Frelek, 1978 r.:
„Dzięki zwycięstwu rewolucji 1917 roku socjalizm, który Marks i Engels wskazywali jego przyszłościowy cel walki proletariatu, z teorii przekształcił się w realną siłę społeczno-polityczną. W następstwie rewolucyjnej walki i dokonań rosyjskiego proletariatu, kierowanego przez Włodzimierza Lenina i partię bolszewików, nowa formacja społeczno-ekonomiczna stała się rzeczywistością (…)
Przewodnią siłą światowego procesu rewolucyjnego jest międzynarodowy ruch komunistyczny i robotniczy. (…)
(…) komuniści od początku są siłą najbardziej konsekwentną w walce o interesy najszerszych mas ludowych i podejmują najważniejsze problemy ludzkości. Należą do nich w pierwszym rzędzie: walka o pokój i rozbrojenie, współpracę i postęp społeczny. (…)
Podstawową przesłanką pomyślnego rozwoju międzynarodowego ruchu komunistycznego i robotniczego i jego społecznego oddziaływania jest naukowy socjalizm, marksizm-leninizm, wierność jego fundamentalnym zasadom i twórcze ich stosowanie w konkretnych warunkach, w jakich działa każda partia. Jednym z głównych źródeł siły partii komunistycznych jest łączenie poczucia odpowiedzialności za swoją klasę robotniczą, swój naród i swój kraj z poczuciem współodpowiedzialności za umacnianie międzynarodowych pozycji socjalizmu, ze świadomością istnienia nierozerwalnej więzi wszystkich jego sił – łączenie patriotyzmu z internacjonalizmem. (…)
Rozważając perspektywy dalszego rozwoju procesu rewolucyjnego w świecie, Lenin przewidywał możliwość różnych dróg, odmienność form i rozpiętość tempa przechodzenia poszczególnych krajów do socjalizmu. Podkreślał on, że każdy naród „…wniesie coś swoistego do tej czy innej formy demokracji, do tej czy innej odmiany dyktatury proletariatu, do tego czy innego tempa przeobrażeń socjalistycznych z różnych dziedzin życia społecznego”. Równocześnie Lenin przestrzegał przed niedocenianiem ogólnych zasad budownictwa socjalistycznego, mających charakter uniwersalny.
W tym właśnie tkwi istota sprawy: w wierności uniwersalnym zasadom marksizmu-leninizmu i w twórczym stosowaniu ich w zależności od konkretnych warunków każdego kraju. Jest oczywiste, że każda partia samodzielnie określa swoją strategię i taktykę, biorąc pod uwagę układ sił klasowych i stopień świadomości społecznej mas. Jest także oczywiste, że każda partia musi uwzględniać poziom rozwoju sił wytwórczych, tradycje narodowe i inne specyficzne cechy swego kraju. Nie podważa to jednak w niczym ogólnych prawidłowości.”
Wybrane fragmenty z „Wstępu” Ryszarda Freleka do „Partie komunistyczne i robotnicze świata. Zarys encyklopedyczny”, Warszawa 1978 r., wyd. Książka i Wiedza.