Tag: partia

Jak działać lokalnie w partii? O roli koła partyjnego

Na ogólnopolskiej konferencji w Bytomiu 9 czerwca b.r. towarzysze i towarzyszki dyskutowali, jak efektywniej działać w terenie w obecnej sytuacji politycznej kraju. Wyszliśmy naprzeciw tym oczekiwaniom uczestników konferencji, opracowując poradnik.

red.

Komunistyczna Partia Polski realizuje swoje cele zgodnie z starą zasadą demokratów polskich „dla ludu i przez lud”. W odróżnieniu od innych partii politycznych nasza Partia nie służy do ani dla wybierania raz na parę lat przedstawicieli, którzy nad ludem panują, ani dla „popierania rządzących”. KPP skupiająca najbardziej świadomych i ofiarnych ludzi świata pracy – jest partią rewolucji społecznej, która przewodzi masom pracującym w ich walce o interesy narodu i społeczne wyzwolenie.

Podstawowym ogniwem Partii jest koło partyjne, aby Partia mogła mobilizować, przewodzić i realizować, każdy towarzysz lub każda towarzyszka powinien czynnie realizować linię Partii – powinien działać w jednej z jej organizacji. Praca w kole partyjnym czyni z każdego towarzysza świadomego i aktywnego uczestnika pracy całej Partii i przemian przez Partię dokonywanych. Bez pracy członków koła, koło staje się martwe, a bez pracy kół Partia staje się bezsilna.

Po pierwsze koło partyjne powinno organizować ludzi pracy w swoim terenie (fabryka, firma, zakład pracy, ulica, osiedle, wieś) dla wykonania zadań politycznych, produkcyjnych i społecznych stawianych przez Partię. Koło partyjne w jakiejś firmie może organizować lub inicjować z innymi wspólne akcje lub spotkania. Koło partyjne na danym osiedlu powinno organizować (animować) osiedle, scalając je więziami społecznymi i dobrosąsiedzkimi. Przede wszystkim zaś koło partyjne powinno systematycznie pracować nad podniesieniem poziomu materialnego pracujących, nad ułatwianiem im dostępu do usług i dóbr kultury czy nad pogłębianiem ich świadomości obywatelskiej.

Po drugie koło partyjne powinno wyjaśniać społeczeństwu na swoim terenie politykę Partii, głosić masom pracującym hasła Partii i skupiać je wokół tych haseł. Członkowie Koła powinni pracować czynnie w organizacjach społecznych i zawodowych na swoim terenie, rozbudowując je i pomagając im w każdej pożytecznej akcji.

Po trzecie koło partyjne powinno wspierać systematycznie na swoim terenie czytelnictwo prasy i literatury np. przez organizowanie kółek czytelniczych, przeglądów prasy czy organizowanie kółek samokształceniowych. Bez wykształcenia towarzyszy i sympatyków naszej Partii w wiedzę polityczną i ogólną znajomość dróg rozwoju Polski Partia nie poprowadzi mas pracujących. Ideologia nasza jest naszym najpotężniejszym orężem, ale zanim utwierdzi się na gruncie społeczeństwa, musi wpierw umocnić się w każdym kole partyjnym, w każdym towarzyszu i w każdej towarzyszce.

Po czwarte koło partyjne powinno otoczyć troską młodzież i zapewnić jej możliwości rozwoju i poszukiwania własnej ścieżki do dorosłego życia.

Po piąte koło partyjne spełnia podstawowe zadania wewnątrzpartyjne przyjmując nowych ochotników w szeregi Partii, umacniając tym samym wpływ organizacyjny i zdolność mobilizacyjną Partii.

Towarzysze i towarzyszki Partii organizują się w koła partyjne w miejscach swojej pracy, firmach, fabrykach lub w miejscach zamieszkania, w obrębie bloków, osiedli, ulic, wsi.

Wszędzie tam, gdzie znajduje się trzech członków Partii, powinno powstać koło partyjne. Koło posiada własną wewnętrzną organizację, jego członkowie wybierają spośród siebie przewodniczącego Koła.

Jeśli Koło liczy więcej członków na większym terenie, to wtedy formuje się w Rejon z rejonowym komitetem wykonawczym i rejonową komisją rewizyjną. Koła partyjne mogą się zrzeszać w jedną organizację partyjną na większym terenie, w Rejon. A Rejony – w Okręgi.

Okręg partyjny powołuje okręgowy komitet wykonawczy, okręgową komisję rewizyjną i okręgowy sąd koleżeński. Rejony powinny koordynować i wspierać działalność kół na swoim terenie, a okręgi powinny koordynować i wspierać działalność rejonów. To oznacza, że rejony i okręgi powinny ustalić na swoich zebraniach lub ich kierownictwa powinny ustalić plan, zakres i taktykę działania oraz ustalić harmonogram zebrań (dla rejonów – nie rzadziej niż raz na pół roku, a dla okręgów – nie rzadziej niż raz do roku). Wg Statutu Partii raz na 2 lata muszą odbyć się wybory nowych władz kół, rejonów i okręgów. Zwyczajowo przyjęto już, że wybory do organów i władz kół, rejonów i okręgów odbywają się co 2 lata w grudniu (co 4 lata odbywa się Zjazd Delegatów).

Koło partyjne działa wówczas, gdy wypełniają zadania stawiane przez kierownictwo na podstawie świadomej dyscypliny. Ta dyscyplina i świadomość obowiązków partyjnych w tym zwłaszcza zaangażowania wyrasta z więzi ideologicznej, spajającej koło w podstawową jednostkę organizacyjną Partyjną. Im mocniejsza jest ta więź, im wyższy jest stopień uświadomienia i politycznego wykształcenia członków koła, tym mocniejsza jest dyscyplina koła i lepsza jego praca.

Koło partyjne musi działać wg określonego planu, a zadania i czynności koła nie mogą wyrastać z przypadkowych i chaotycznych postanowień poszczególnych członków. Praca koła powinna być powiązana z pracą całej Partii – która musi działać jak dobrze naoliwiony mechanizm zegarka, bez dobrze działających elementów cały mechanizm nie może poprawnie funkcjonować. Koło powinno realizować zadania planowo stawiane przez całą Partię.

Plan pracy koła to kolejne wyliczenie konkretnych zadań do realizacji w ciągu miesiąca w zależności od sił i możliwości oraz zaangażowania członków koła. Taki plan opracowują i zatwierdzają na zebraniu koła wszyscy jej członkowie, a przewodniczący koła jest zobligowany do kierowania realizacją tego planu. Członkowie koła powinni też ustalić kalendarz zebrań (nie rzadziej niż raz na dwa tygodnie).

Plan wylicza zadania, lecz zadania realizują ludzie. Plan bez ludzi, którzy wprowadzają go w życie, jest nic nieznaczącym świstkiem papieru, dlatego też każde zadanie zapisane w planie powinno mieć wyznaczonego wykonawcę i termin wykonania. Przydzielanie zadań powinno odbyć się na zebraniu koła pomiędzy jego członków.

Każdy członek koła na zebraniu koła może zgłosić jakieś zadanie lub projekt do wykonania, ale tym samym obliguje się do jego wykonania. Jedno zadanie może wykonywać więcej niż jeden członek koła. Każdy członek koła może wykonywać więcej niż jedno zadanie zapisane w planie. Dlatego też w działalności i pracy koła powinien brać udział każdy jego członek.

Niedopuszczalne jest, gdy całą pracę koła bierze na siebie tylko jeden członek lub dwóch, lub tylko przewodniczący koła, a reszta przygląda się z założonymi rękami. Tylko zbiorowy wysiłek (kolektywny) może gwarantować realizację różnorakich i wielostronnych zadań koła.

Koło partyjne powinno gospodarzem terenu, na którym działa, a to oznacza że musi być zaangażowane lokalnie i aktywne w wydarzeniach, które rozgrywają się na jego terenie. Koło odpowiada przed całą Partią za oblicze polityczne, ekonomiczne, społeczne i kulturalne terenu, na którym działa. Być gospodarzem terenu tzn. troszczyć się o wszystko co dotyczy człowieka w jego zakładzie pracy, na ulicy, na osiedlu, w bloku czy na wsi.

Koło powinno samodzielnie reagować na lokalne bolączki i trudności. Koło powinno samodzielnie mobilizować ludzi do jakichś akcji przeciwko jakiemuś przejawowi zła czy niedoli.

Koło powinno samodzielnie realizować jedność pracujących dla kraju. Lecz działać samodzielnie można tylko wówczas, gdy się rozumie kierunek polityczny i ideowy Partii, gdy się zna prawo rozwoju i walki klasowej, gdy ma się opanowane podstawy nauki marksistowskiej. Dlatego też aby móc pełnić rolę gospodarza i samodzielnego przewodnika ludzi pracy, każde koło partyjne musi nieustannie pracować nad podniesieniem swego uświadomienia i wiedzy teoretycznej w dziedzinie nauki marksistowskiej.

Im silniejsze będą koła partyjne w terenie, im więcej zyskają autorytetu i zaufania wśród ludzi, im żywiej będą działać, organizować i przodować swoją pracą, zaangażowaniem i ideą – tym silniejszą będzie Partia.

Koła partyjne nie muszą zrzeszać się w rejony. Wszyscy towarzysze i towarzyszki w konkretnym miejscu pracy czy zamieszkania powinni być przydzieleni do właściwych terytorialnie kół a koła do okręgów. Rejony powinny stanowić opcjonalną szansę koordynacji działań kilku kół na obszarze wykraczającym poza zasięg i możliwości jednego koła.

red.

Opracowane dla KPP na podstawie tekstu A. Starewicza p.t. „O roli koła partyjnego”, [w:] Kalendarz robotniczy 1948 r., Wyd. Spółdzielnia Wydawnicza „Książka”, s. 218-223 oraz Statutu Partii.

Ogólnopolska konferencja komunistów w Bytomiu

9 czerwca bardzo wielu towarzyszy i towarzyszek z całego kraju spotkało się na nieformalnym spotkaniu roboczym w Bytomiu, aby skoordynować działania i wysiłki w walce z rosnącą falą antykomunizmu i faszyzmu w Polsce. Krajowy Komitet Wykonawczy reprezentował jego przewodniczący, tow. Krzysztof Szwej. 

Przewodniczący KKW zreferował sytuację prawno-organizacyjną i finansową partii oraz podzielił się aktualnościami związanymi z procesem sądowym toczącym się przeciwko redakcji „Brzasku”.

W związku z tym procesem zebrani w Bytomiu towarzysze zaproponowali, aby unowocześnić logotyp Brzasku. Przedstawiono kilka projektów, które wkrótce zostaną przedstawione na łamach biuletynu. Redakcja prosi wszystkich swoich czytelników oraz działaczy i sympatyków partii, aby – jeśli zechcą lub mają inną propozycję logotypu – nadsyłali swoje propozycje przez cały okres letni tak, aby plenum Krajowego Komitetu Wykonawczego we wrześniu mogło podjąć najbardziej racjonalną i sensowną decyzję w sprawie unowocześnienia logotypu Brzasku (czy unowocześniać, a jeśli tak, to którą propozycję z nadesłanych na adres redakcji oraz z tych, które towarzysze zaproponowali w Bytomiu).

Bardzo wzruszający był też apel towarzysza seniora Józefa Gawlika, współzałożyciela Brzasku, o koordynację działań i wysiłków wszystkich działaczy partyjnych, zjednoczonych, aktywnych i zaangażowanych, a nie podzielonych i skłóconych! Podkreślił również, że warunkiem niezbędnym jest wydawanie partyjnego organu prasowego jakikolwiek by on nie był. Kwestia logotypu czy nazwa jest rzeczą drugorzędną. Absolutnym priorytetem jest wznowić i wydawać biuletyn Partii, który jest niezbędny dla żywotności samej Partii.

Bardzo wielu towarzyszy zgodziło się w dyskusji n.t. propozycji nowego logotypu Brzasku, że nie wolno ulegać presji antykomunistom i że trzeba zawsze i wszędzie bronić symbolu sierpa i młota – symbolu jedności chłopów i robotników.

Zebrani w Bytomiu towarzysze skorzystali z okazji, by na ręce przewodniczącego KKW złożyć propozycję przeorganizowania struktur terenowych Partii poprzez zmianę nazw i obszarów Okręgów do czterech dużych (zasada 4:4) w związku z rosnącą falą dyskryminacyjną polskiego ruchu komunistycznego, a co za tym idzie podejmowanymi przez reżim próbami rozbicia naszej partii. To jest bardzo rozsądna inicjatywa w sytuacji nadchodzących wyborów nowych władz w dotychczasowych strukturach terenowych. Wg Statutu Partii KKW posiada stosowne ku temu narzędzia, aby przeorganizować struktury terytorialne.

Kadencje dotychczasowych władz obecnych Okręgów kończą się w 2018 r. a na wiosnę 2019 r. jest planowany V Zjazd Partii. W grudniu b.r. czekają nas wybory we wszystkich organach terytorialnych. Nowe władze i nowe Okręgi działałyby od momentu wygaśnięcia mandatu poprzednich władz okręgowych (na przełomie grudnia i stycznia).

Propozycja przeorganizowania struktury terenowej wg zasady 4:4 koncentruje się na powołaniu 4 dużych okręgów: Północnego (zachodnio-pomorskie, pomorskie, mazursko-warmińskie, kujawsko-pomorskie), Zachodniego (dolnośląskie, lubuskie, wielkopolskie, łódzkie), Południowego (opolskie, śląskie, małopolskie, podkarpackie) i Wschodniego (mazowieckie, podlaskie, lubelskie, świętokrzyskie).

Wielce budujące było to, że bardzo wielu towarzyszy, którzy dotarli na nieformalne spotkanie robocze w Bytomiu, jest zaangażowanych i aktywnych w działalność społeczną i pozarządową w swoich miejscach zamieszkania i pracy; na szczególną zaś uwagę zasługuje zwłaszcza ich udział w rozmaite akcje i inicjatywy na rzecz świeckości państwa.

Towarzysze złożyli również na ręce przewodniczącego KKW prośbę o stanowisko Partii wobec nadchodzących wyborów samorządowych, który obiecał, że na najbliższym plenum Krajowego Komitetu Wykonawczego ta sprawa zostanie rozstrzygnięta.

Zaproponowano również, aby działacze i sympatycy naszej partii angażowali się w odbudowywanie więzi społecznych (nader często naderwanych i nierzadko zerwanych po kontrrewolucji z 1989 r.) na poziomie lokalnym poprzez wspieranie i tworzenie warunków powstania (odtworzenia) spontanicznych sąsiedli – wspólnot sąsiedzkich i osiedlowych – które po wojnie w Polsce socjalistycznej prężnie się rozwijały, a które zostały uśmiercone w Polsce kapitalistycznej.

Trzeba działać aktywnie w miarę swoich sił i możliwości w terenie np. metodą organizowania się Alinskiego, tj. metodą angażowania klas ludowych. Polega ona w pierwszej kolejności na wnikaniu oddolnych działaczy w lokalne środowisko, a następnie – na poznawaniu problemów trapiących mieszkańców poprzez wizyty w domach czy indywidualne spotkania, aby dzięki temu móc sformułować konkretne żądania do opracowania strategii działania (planowanie spotkań przygotowawczych, razem obmyślanie wspólnych i innowacyjnych akcji i oryginalnych sposobów lobbowania, dbając jednocześnie o bodźce dla współpracujących wolontariuszy, aby zagwarantować ich zaangażowanie). Należy skupiać się na kampanii, które można wygrać i które muszą wypływać z problemów bezpośrednio dotykających mieszkańców takie jak np. eksmisje, zamknięcie szkoły, ograniczenie dostępu do usług zdrowotnych, likwidacja linii autobusowej czy przystanku autobusowego, likwidacja drzew i zieleni pod miejsca parkingowe, brak miejsc parkingowych itp. Przykład brytyjskiego ruchu społecznego Momentum, zorganizowanego spontanicznie przez sympatyków Jeremy’ego Corbyn’a, który wzmacnia wpływy socjaldemokratów z partii laburzystowskiej w społeczeństwie, dowodzi o skuteczności i efektywności tej metody.

red.

Związki, związki, związki. Bynajmniej nie z lewicą

W ostatnich tygodniach mamy do czynienia z operą mydlaną na temat tak zwanych związków partnerskich, których legalizacja stała się priorytetem dla wielu polityków z różnych opcji politycznych zasiadających w Sejmie. Abstrahując już od tego czy projekt legalizacji tego typu związków jest słuszny, czy też nie, warto byłoby zadać sobie pytanie czy zajmowanie się tego typu kwestią jest rzeczą słuszną, potrzebną i zmieniającą cokolwiek w życiu przeciętnego Polaka.

Zostawmy w tym momencie Platformę Obywatelską gdyż jako partia liberalnych eurofilów (nie licząc sporego aczkolwiek nie aż tak wcale przesadnie licznego i raczej demonizowanego przez media skrzydła konserwatywnego tej partii firmowanego przez Jarosława Gowina) jest skłonna poprzeć prawa mniejszości i skupmy się na partiach tzw. lewicowych (a raczej należałoby powiedzieć „eurolewicowych”) mających reprezentację w polskim parlamencie.

Choć temat jest dość wyświechtany to jednak niepokojącym jest fakt, iż wśród polskich elit politycznych nie ma żadnej partii reprezentującej interesy ludzi pracy, tak robotników jak i inteligentów. Dla polskich, nazwijmy to umownie, lewicujących na swój sposób partii szczytem lewicowości stała się bowiem walka o prawa mniejszości seksualnych. Przy tym polska „lewica” spod sztandarów SLD i Ruchu Palikota absolutnie zapomniała o sprawach bytowych niższych klas społecznych stając się klasycznymi partiami interesu, partiami których jedynym celem jest zdobycie władzy.

Brak zainteresowania sprawami bytowymi gros polskiego społeczeństwa jest dla tych partii niezwykle wygodny gdyż dzięki temu mogą liczyć na poparcie co bogatszych obywateli, których pieniądze wydatnie wzmacniają kasę partyjną. Skupienie się na sprawach materialnych w taki sposób jaki robi to Komunistyczna Partia Polski jest dla tych jak najbardziej kapitalistycznych i w gruncie rzeczy liberalnych w swoim gospodarczym programie partii wielce niekorzystne ponieważ wspomniane co bogatsze jednostki przestałyby owe ugrupowania wspierać.

Ani SLD, ani Ruch Palikota nie mają interesu w zmianie gospodarczego status-quo a wręcz widzą w niej zagrożenie dla obecnego, korzystnego także dla nich samych układu. Obydwa te stronnictwa, pełne ludzi zamożnych a w związku z tym absolutnie niezainteresowanych losem biedniejszych klas społecznych, zapewne nie zmienią się.

I tu właśnie otwiera się przestrzeń dla partii autentycznie lewicowej takiej jak Komunistyczna Partia Polski. Mówienie o rzeczywistych, a nie wyszukiwanie wydumanych problemów ludzi pracy, wskazywanie bez hipokryzji na przyczyny bieżącej sytuacji materialnej dołów społecznych oraz znajdowanie prostych i skutecznych metod jej poprawy, to jest program, który może zwrócić społeczeństwo w stronę autentycznej lewicy.

Duża jego część jest bowiem rozczarowana burżuazyjnymi ugrupowaniami, które w ofercie mają co najwyżej znakomicie rozwinięty marketing społeczno – polityczny, stanowiący listek figowy skrywający ruinę gospodarczą do jakiej doprowadzają Polskę. Ten właśnie niezagospodarowany elektorat na swoją stronę próbuje przeciągnąć w ostatnim czasie SLD, ale biorąc pod uwagę zarówno nastroje społeczne jak i mniej lub bardziej miarodajne sondaże, raczej nikogo pustym, „komunizującym” gestem ustanowienia roku 2013 rokiem towarzysza Edwarda Gierka ta partia nie skusi.  Tak samo elektoratu nie skusi ostentacyjne manifestowanie otwartości wobec mniejszości seksualnych.

A co do samych związków partnerskich, to kolejne przygotowywane przez PO projekty pokazują to co w gruncie rzeczy od dawna wiadomo a mianowicie: jeśli jakieś głosowanie przebiegło nie po myśli potężnych lobby unijnych należy zagłosować jeszcze raz aby dane prawo, mówiąc kolokwialnie, przepchnąć. Podobny los spotkał niedawno ustawę w sprawie GMO. Natomiast jeśli chodzi o kwestię związków partnerskich to oprócz tego, że polskie społeczeństwo ma inne, ważniejsze problemy to na dodatek jest nadal dość konserwatywne. W związku z tym zdecydowanej większości ludzi nie przeszkadza fakt, że aby zyskać pewne przywileje należy zawrzeć chociaż ślub cywilny. I dlatego prawo do zawierania formalnych związków partnerskich także przez osoby heteroseksualne należy traktować raczej jako zasłonę dymną dla legalizacji związków homoseksualnych. Ustawę, której przeforsowanie jest priorytetem dla lobby homoseksualnych mających oparcie w ideologii Unii Europejskiej. Kolejną ustawę, która w żaden sposób nie poprawia materialnego bytu niższych klas polskiego społeczeństwa.

El Compañero