Lata 1830-1847

27-29 lipca 1830 r. – Les Trois Glorireuses (Trzy Dni Chwały) – W geście sprzeciwu wobec pięciu królewskich ordonansów (radykalnie ograniczających prawa i wolności obywatelskie i ziemskie) lud Paryża na czele z robotnikami i studentami wznieśli na ulicach miasta barykady. Do buntowników dołączali żołnierze. 28 lipca zdobyli gmach-symbol: paryski ratusz i wtedy liberalna burżuazja wbrew powstańcom doprowadzili do wyboru nowego króla w osobie Ludwika Filipa Orleańskiego.

29/30 listopada 1830 r. – Polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, które zakończyło się 21 października 1831 r. Swoim zasięgiem objęło Królestwo Polskie, Litwę, Żmudź i Wołyń.

21 listopada 1831 r. – Wybuchło pierwsze powstanie tkaczy w Lionie we Francji przeciwko trudnym warunkom pracy i niskim wynagrodzeniom.

9 kwietnia 1834 r. – Wybuchło drugie powstanie tkaczy w Lionie we Francji przeciwko niekorzystnej dla robotników ustawy o związkach zawodowych, a także w proteście przeciwko represjom za powstanie z 1831 r. i w walce o reformy demokratyczne.

1847 r. – Karol Marks i Fryderyk Engels utworzyli tajną organizację „Związek Komunistów”, która działała m.in. w Niemczech, Anglii, Belgii, Francji i w Szwajcarii oraz zrzeszała mnóstwo ludzi z wielu narodów, w tym także Polaków. 21 lutego 1848 r. w Londynie zaprezentowali program polityczny i ideowy pn. „Manifest Partii Komunistycznej”. Związek Komunistów wziął czynny udział w Wiośnie Ludów w 1848 r. W 1850 r. rozpadł się na frakcję Karola Marksa i Fryderyka Engelsa oraz drugą – Augusta Willicha i Karla Schappera. Dwa lata później policja pruska rozbiła organizację (tzw. koloński proces komunistów).