Chris Hani (1942-1993) był tak popularnym działaczem, że traktowano go na równi z Nelsonem Mandelą. Był liderem Afrykańskiego Kongresu Narodowego i przewodniczącym Południowoafrykańskiej Partii Komunistycznej. Wszystko wskazywało na to, że zajmie jedno z najwyższych stanowisk w nowym państwie.
Czas końca apartheidu przypadał jednak na pierwsze lata po przemianach w byłym bloku wschodnim i politycy państw Zachodu kontynuowali swoją narrację o historycznym zwycięstwie nad komunizmem w imię sprawiedliwości, wolności i demokracji.
W Afryce Południowej upadał właśnie jeden z najgorszych i najbardziej niesprawiedliwych reżimów świata. Zachód był wcześniej głęboko zaangażowany we współpracę z tym reżimem i pośrednio ponosił winę za jego zbrodnie. Za to ci, którzy z nim walczyli, czynili to często pod czerwonym sztandarem z sierpem i młotem i w szeregach miejscowej Partii Komunistycznej.
Powodowało to dyskomfort z punktu widzenia polityków Zachodu. Nie można było nie poprzeć starań czarnej większości o demokratyczne przemiany w Afryce Południowej, bo opinia publiczna na świecie stała po stronie Czarnych walczących o wyzwolenie. Z drugiej strony fakt, że przywódcą nowego państwa, które właśnie było na ustach całego świata może zostać Sekretarz Generalny Partii Komunistycznej – partii, która widziana jest przez miliony ludzi nie jako agresor ale jako bojowniczka o wolność, równość i demokrację – musiał być wyjątkowo kłopotliwy dla wielu polityków świętujących „koniec komunizmu”.