Kiedy w Zamościu (13 marca 2018 r. 8 dni po 147. rocznicy jej urodzin) pretorianie pisowscy usunęli tablicę pamiątkową poświęconą Róży Luksemburg, niemieckie media zareagowały i nazwały ten akt wandalizmem historycznym (i zaiste tak jest).
Róża Luksemburg jest jedną z bohaterskich ikon niemieckiego wyzwoleńczego ruchu robotniczego, niemieckiego ruchu antywojennego i rewolucji berlińskiej. Dla pisowców to oczywiście nie ma znaczenia „bo komunistka” i podpada pod ustawę dekomunizacyjną (mimo że sama ustawa nakazuje usunięcie nazw wszystkiego co się kojarzy z ustrojem od roku 1944!). Jej ostra polemika z Leninem przeszła do historii jako jedna z najsłynniejszych w historii debat marksistowskich. Zasłynęła się jako krytyk wielu propozycji i rozwiązań Lenina.
Róża Luksemburg mieszkała w Zamościu (gdzie się urodziła 5 marca 1871 r.) na Starym Rynku przy ul. Staszica 37 w kamienicy, na której znajdowała się owa tablica. Znana jako Rosalia Luksemburg. Zaangażowana działaczka europejskiego ruchu robotniczego, marksistka, przeciwniczka militaryzmu, nacjonalizmu i oportunizmu oraz gorąca orędowniczka internacjonalizmu proletariackiego. Działaczka tzw. „Grupy Międzynarodowej” oraz założycielka wraz z Karolem Liebknechtem Związku Spartakusa. Była też redaktorem naczelnym „Czerwonego Sztandaru”. W 1919 wspólnie z towarzyszami założyła Komunistyczną Partię Niemiec. 15 stycznia 1919 r. w hotelu Eden-Hotel ona i Karl zostali zastrzeleni przez oficera, zagorzałego zwolennika militaryzmu i handlarza bronią Waldemara Pabsta.
Róża Luksemburg tak na przykład wypowiadała się o marksizmie:
Marksizm to rewolucyjny pogląd na świat, który musi zawsze zmagać się z nowymi odkryciami, niemającymi nic wspólnego z dogmatyzmem w przebrzmiałych formułkach, które to zachowują swoją historyczną żywotność właśnie w postaci nieustannych błyskawic i grzmotów samokrytycyzmu.
Marxismus ist eine revolutionäre Weltanschauung, die stets nach neuen Erkenntnissen ringen muss, die nichts so verabscheut wie das Erstarren in einmal gültigen Formen, die am besten im geistigen Waffengeklirr der Selbstkritik und im geschichtlichen Blitz und Donner ihre lebendige Kraft bewahrt.
Rosa Luxemburg: Die Akkumulation des Kapitals oder Was die Epigonen aus der Marxschen Theorie gemacht haben. Eine Antikritik. In: Gesammelte Werke. Band 5, Berlin 1990, S. 523.